Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/249

gdy jesteś pan nieszczęśliwy i biedny, potwierdzasz tamto!
 — Więc teraz, gdybym pani rzekł: kocham, ale dam ci czarny chleb i zaprzęgnę razem z sobą do pracy ciężkiej, wysłuchałabyś mnie pani?
 Wielka powaga osiadła na czole kobiety.
 — Mało znam warunki tamtego życia, tyle, co z opowieści pańskich. Ale gdyby moja ręka i siła była tam użyteczna, pomocna, dałabym ją panu dopiero teraz śmiało i bez skrupułu.
 — O, Rito, jaka jesteś mądra, jak znasz ludzi! — pomyślał Kostuś, wyciągając ręce.
 Kobieta zawahała się chwilę.
 — Dwoje nas pan weźmiesz. Będzie ciężko! — szepnęła.
 — Będę szczęśliwy! — odparł.
 W milczeniu podała mu rękę drobną, chudą, pokłutą igłą, a on ją do ust poniósł, zdziwiony, że tyle lat przeżył i tyle kobiet posiadał, a nigdy nie doznał takiej wielkiej szczęśliwości.
 Potem go przecie sumienie ruszyło i niepewność.
 — Więc pani mnie kochasz? — szepnął.
 Uśmiechnęła się przekornie.
 — Czemuż pan teraz Tedwina nie pamiętasz?
 I jemu szalona radość przeszła serce. Poskoczył do Toli i nie śmiejąc jeszcze matki, dzieciaka porwał w objęcia.
 — Mój drobiazg serdeczny! — zawołał, okrywając ją pocałunkami. — Powiedz, kochasz tatkę?
 — Nie można mówić tatkę — odparła cicho — mama się gniewa!
 — Niechże mama pozwoli! — poprosił.
 — Mów mu, jak chcesz, Tolu, bierze nas sobie na własność! — rzekła kobieta, gładząc główkę dziecka.
 — Tatku — zaszczebiotała Tola — niech tatko mnie wysadzi za okno, w te kwiaty! Tam leży czerwona kula, będę się grzecznie bawiła!
 — Mama pozwoli? — spytał.
 — Dokuczy pannie Stefanji! — zaprotestowała.