Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/158

 Przyjrzał się też jej uważnie.
 Średniego wzrostu, zgrabna, miała klasyczne ręce i nogi, rys wybitny od wieków wydelikaconej rasy, która nie pracuje, głowę, osadzoną dumnie, włosy popielate, oczy siwo-szare, rysy kształtne.
 Byłaby zupełnie ładna, żeby twarz ta nie miała wyrazu chłodu i dumy, oczy nie patrzyły tak obojętnie, usta znały uśmiechy.
 Tak jak była, robiła wrażenie zimowego, martwego krajobrazu, którego ostre kanty osłania szron lodowaty.
 Na żartobliwą uwagę Różyckiego odpowiedziała poważnie:
 — Purytanką nie jestem, ale znajduję niemoralną powieść, w której złe przedstawiają uroczo, i doprawdy nie pojmuję beletrystyki francuskiej. Piszą fałsze, bo nie wierzę, by taki rozkład był obrazem społeczeństwa.
 — Ależ to są bardzo ciekawe zagadnienia psychiczne!!
 — To nie powinno być zagadnieniem, ale faktem, chorobą, o ile możności ukrytą.
 — Więc pani nie tolerujesz miłości.
 — Nie toleruję oszukaństwa. Nie powinno być kwestji między miłością i honorem.
 — Mężczyźni przyklasnęliby pani; szczególnie zdradzeni mężowie.
 — Nie mieliby racji, bo utrzymuję tę zasadę dla obojga płci.
 — Fabrykacja zasad nic nie kosztuje, można sobie na nią pozwolić! — zauważył sarkastycznie filolog.
 — Szczególnie, jeśli się nie troszczy o nabywców! — dodał brat.
 — Jednak — wtrącił Kostuś — nie możesz pan zaprzeczyć, że i zasady i honor są na świecie szanowane i praktykowane.
 — Nie zdarzyła mi się sposobność spotkania tego.
 — To żałuję pana! — rzekł chłopak, czując, że zaczyna w nim grać oburzenie. — Byłem w szkołach,