Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/258

w czółno, usiadł w końcu i wziął do rąk wiosło; stary otarł dłonie o kożuch, przeżegnał się i począł spychać łódkę na wodę. Przedtem jeszcze napił się z rzeki brudnej wody i hałaśliwie utarł nos. Ruszyli.
 Czółenko wbiegło na wodę i skakało, jak żywe; parła je fala, smagana wichrem jesiennym; sunęło, jak kaczka, wzdłuż brzegu. Naprzeciw sterczały szczątki dawnej grobli, porosłej wierzbami, wśród drzew czerniało mnóstwo wielkich krzyżów. Mijając je, Marek odkrył głowę i trzy razy się przeżegnał. Potem zaczął znowu wiosłować, grobla została wtyle, minęli przystań, wkoło nich rozesłała się dziczyzna tataraków i szuwarów i ponury wieczór listopadowy. Miasto zacierało się we mgle, jak fantasmagorja. Zapanowała cisza.
 — Marek, daj tytoniu! — zagaił stary gawędę.
 Młody podał kupioną paczkę i milczał.
 Po chwili dwa czerwone punkciki zaświeciły na łódce.
 — A co? Przyjęli cię?
 — Przyjęli.
 — Aaa! A kto z tobą był?
 — Pawluk.
 — To on teraz, jak ciebie nie stanie, w «prystupy» do twojej macochy pójdzie.
 — Aha.
 — Na twoją gospodarkę?
 — A jakże. Pójdzie.
 — Aaa! A ty dopuścisz?
 — A cóż! Ja pójdę na służbę. Żebym nie poszedł, inna rzecz, a tak, wszystko przepadło.
 — Toż wrócisz za cztery lata.
 — Jest taki, co wraca, ale nie ja. Nie z mojem szczęściem wracać. Pójdę... ta zginę!...
 Fale pluskały i gwizdał wicher. Na skargę młodego, towarzysz nic nie odrzekł, tylko głową pokiwał.