Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/203

deki, pedeki, esdeki i legjon innych. Nam nie wolno nazywać się Litwinami, ani Polakami, bo Litwin to ten, co mówi po litewsku, siedzi nad Szeszupą lub Niemnem i na Polaku psy wiesza. Polakami też nam nie wolno się nazywać, bo tu nie Polska, ale Kresy i Białoruś, więc możemy się nazywać kresowcy, a kto bardzo uparty przy tradycji, temu wolno być białorusinem z polską kulturą. Uważa pan, my jesteśmy bzpkeki! Słuchaj, Hrehorowicz, powiedzno to gładko!
 — Odczep się ty ode mnie!
 A Hryncewicz się śmiał, aż echo szło po wodzie.
 — Uważa pan, przedtem żyd był żyd. Icek, Szloma, Meir czy Symcha. Handlował, targował, zajmował się pachtem, wódką, lasem, szczeciną. Teraz jest bundysta, sjonista, strzela z browninga i handluje proklamacjami. Prawda, Hrehorowicz?
 — Ot, nie łomócz tyle, bo kaczki przepłoszysz!
 — Jeszcześmy nie na ciągu. Czy pan pamięta wiersz Mickiewicza: Trójka koni?
 — Pamiętam.
 — Otóż całe szczęście, że to gryzienie się i wierzganie tak się skończy, jak u Mickiewicza w tym wierszu.
 — Szczęście?
 — A szczęście, bo inaczej pozabijałyby się na śmierć, a przy tej sieczce zastanowią się i opamiętają. Jak wolność rodzi warchoł i nienawiść, trza widocznie jeszcze niewoli. A toć uczyniła się teraz orgja nienawiści. Ot, jeden Hrehorowicz może uchował swą miłość w całości.
 — Ot, rozbałakał się, jak kura amerykanka. Zgłumisz polowanie całkiem, jak nie ścichniesz.
 — Już. Gaszę cygaro i baczność.
 Czółno stanęło, ukryte w sążnistych oczeretach i sitowiach, znieruchomieli ludzie, że strzelbami w ręku, z wytężonym wzrokiem na niebo i wodę. W powietrzu