Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/99

 Wyszli z dworca, a minąwszy sanki i dorożki, szli przeciw wiatru i śniegu, obojętni.
 — Dużo naszych jest gotowych?
 — Tysiąc zuchów. Czekamy ciebie.
 — A Nikita?
 — Niema. Poszedł przed pół rokiem w katorgi.
 — Katy! Ceniłem go.
 — A Sewer z nami? — znów spytał.
 — O Sewer. Ten przeciw nam, rodzony syn Glebowa!
 — Lubiłem go! — szepnął głucho Gregor.
 Szli czas jakiś w milczeniu.
 — Świdy niema?
 — Niema. Kędyś w swoim kraju, w mieścinie od wioski mało co lepszej, praktykuje. Mógł tu mieć świetne miejsce, nie zechciał.
 — Szanowałem go.
 — Słusznie. Choć on nie nasz.
 — Któż tutaj zastąpił Nikitę?
 — Achczeńko.
 — A ty, co porabiasz?
 — Ja czekałem na ciebie. Czy tu zostaniesz?
 — Nie, przejeżdżam tylko w drodze do Petersburga.
 — Zabierzesz mnie z sobą?
 — Zabiorę.
 Maksymow zaśmiał się, jak dziecko.
 — Teraz do klubu ruszaj i zwołaj naszych. Będę tam za parę godzin.
 Stali na górze i śnieg padać przestał.
 Gregor się zatrzymał, wokoło obejrzał.