Strona:Maria Rodziewiczówna - Barcikowscy.djvu/138

 — A u mnie na folwarkach gnoją, szelmy ekonomy!
 Był to przytyk do dezercyi Filipa.
 — A cóż ten wasz brylant familii, już wyjechał?
 — Zawczoraj.
 — Wielki pan, nie raczył do mnie wstąpić.
 — Nie mógł! Matka była znowu chora.
 — Co? Kiedy on był? Toć musiała być szczęśliwa.
 Filip tylko ramionami ruszył.
 — Cóż on? Jeszcze nie minister?
 — Będzie od Nowego Roku prokuratorem w Kownie.
 — W Kownie, polak? Oj, to źle świadczy o jego polskiej duszy, kiedy go tam naznaczyli!
 Coraz większy strach ogarniał Filipa, a tu jeszcze Barcikowski dodał:
 — Ja też nie rozumiem ślepej wiary w Opatrzność twojej babki i matki. Chłopak ma trzydzieści już lat, czemu go nie ożenią. Toć on jak nic, zrobi kiedyś siurpryzę i naprowadzi wam obcych do rodziny.
 — Co też pan mówi!
 — Mówię, com słyszał i widział. Zabiełło tak się ożenił, Bosiecki też — obaj dobrzy polacy byli, tylko w Rosyi służyli. Zaraza jest!
 — Matka by umarła! — szepnął Filip.
 — Te też pilnujcie panicza. — Pogroził fajką Barcikowski.
 — Czy pan co słyszał? — wyrwało się Filipowi.
 — A ty?
 — Ja nie i nie wierzę, ale babka o to niespokojna.