Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/54

 — Ach nie! Ja nikogo nie kocham…
 — W tym wieku! O młodzieży! — patetycznie westchnęła księżniczka Lawinja.
 — Alebym chciała pójść zamąż z miłości — zakończyła Iza.
 — Jakże? A tylko co mówiłaś, że nikogo nie kochasz?
 — Ale może kiedyś pokocham.
 — No, to Maszkowski ci nie przeszkodzi.
 — Jakto?
 Stara panna mrugnęła w stronę Leona, drwiąco i cynicznie wykrzywiła się jej twarz.
 — Zobaczysz, moja droga, zobaczysz! Tymczasem idź za Maszkowskiego. Im głupszy mąż, tem lepiej.
 Oszołomiona, biedna dziewczyna, spoglądała pytająco to na ciotkę, to na brata, ale oni mówili już o czemś innem: o Włoszech, skąd książę wracał, o Szkocji, gdzie zimą polował, o Egipcie, który zwiedzał. Znała to wszystko, bo jej życie było ciągłą włóczęgą, wagony domem, hotele ojczyzną.
 Po chwili zapomnieli o Izie strapionej i smutnej. Nie rozumieli zapewne jej pragnień dziwacznych; uważali ją za dziecko.
 W sali jadalnej rozmowa toczyła się dalej o zamorskich cudach i osobliwościach, tylko że pieprzne uwagi ciotki Lawinji i obosieczne dwuznaczniki francuskie księżny Idalji, hamowała obecność księżny matki.
 Nikt, oprócz Leona, nie spostrzegł niezajętego miejsca na szarym końcu stołu.
 Zrazu sądził, że profesor zjawi się, jak zwykle