Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/266

 — Nic wielkiego — odparł, całując jej rękę. — Wyjechałem konno i tu niedaleko koń mi padł.
 — Ale cię nie skaleczył? Takiś blady.
 — Nie, wyszedłem cało.
 — Jechałeś może do nas? — spytała serdecznie.
 Nie śmiał zaprzeczyć.
 — Dziękuję ci! Takeś dawno nie był, żem była niespokojna o twe zdrowie i właśnie chciałam cię odwiedzić. Zabieram cię i teraz długo zatrzymam, choć przemocą. Jakżeś zmizerniał! Żal na cię patrzeć. Muszę cię dopilnować. Takam rada, że cię spotkałam!
 Wsiedli do powozu; on milczał. Nerwy jego wstrząśnięte, odprężały się powoli. Niezdolny był złożyć dwóch wyrazów.
 — Miałam dużo pracy! — mówiła Iza żywo. — Epidemja wpadła do Zabuża — tyfus. Było czterdziestu chorych i dwoje moich sierot umarło. Hrabia także leżał w gorączce trzy tygodnie.
 — Czemuś mnie nie zawiadomiła? — rzekł.
 — Jeszczebyś zachorował!
 — Tem lepiej. Możebym umarł zamiast tych sierot! — zamruczał z gorzką zawiścią.
 — O Lwie! Nie można tak mówić! Pomyśl o tych, którzyby po tobie płakali.
 — Trudno myśleć o czemś nieistniejącem.
 — O Lwie! — szepnęła żałośnie.
 — Przepraszam cię, Izo, ale mówię, co myślę. Nie zostawiam po sobie nikogo i Holszę bym dał za sposób wycofania się z życia — takiego...
 — Tyś gorzej chory teraz. Powiedz, czemuś mnie porzucił?