Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/241

strzałów z bata i wyprowadzić po kolei wszystkie konie.
 Ogłuszona pukiem z batów i tysiącem nazw angielskich, straciwszy wątek genealogji tych wszystkich gniadych, karych i siwych olbrzymów, Iza słuchała jednak cierpliwie, mając jeden cel na myśli, i okazywała nadzwyczajne zajęcie sportem.
 Maszkowski był rozpromieniony.
 Na zakończenie kazał wyprowadzić dwa szwedzkie bieguny, brzydkie z pozoru i dzikie.
 — To, hrabino konie, które ścigają się z parą. Półtorej minuty wiorsta. Słowo daję.
 — Nie może być! — zawołała z powątpiewaniem.
 — Jakto, nie może być? To fakt! Mogę się z hrabiną założyć sto przeciw jednemu!
 — Załóżmy się, hrabio! I owszem! — zaśmiała się radośnie. — Możemy przecie zakład natychmiast rozegrać.
 — Pyszna myśl! Hrabina się ubierze, a ja każę zaprzęgać. Spróbujemy szwedek!
 Iza poskoczyła do domu, aby zmienić ubranie, i po chwili zeszła z ganku gotowa do drogi. Maszkowski sam powoził malutkim koczykiem. Za bramą odegrała mu cugle z rąk.
 — Może one tylko hrabiego słuchają? — rzekła uśmiechając się figlarnie.
 Koniki rzeczywiście szły jak wiatr.
 Maszkowski, zajęty admiracją ich biegu, liczeniem wiorstowych słupów i sprawdzaniem zegarka, nie zwracał uwagi, dokąd jadą.