Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/169

szę poruczyć w nowe ręce. Chcesz-li po cnym ojcu twoim obowiązek przyjąć?
 — A jakąż mi pani dasz nagrodę i zapłatę?
 — Dam ci szczęście i królowanie.
 — Jako tatuś dostał — i umarł. Daj mi je rychlej, pani, bym się nacieszył.
 — Nacieszysz się! Jaka praca, taka zapłata. Twój ojciec wiele pracował, wiele zdziałał.
 — Ja więcej uczynię — ja ci, pani, całą tę puszczę zwalę.
 — Daj ci Boże!
 — A długoż mi na zapłatę czekać?
 — Przyślę ci szczęście, a przyniosę królowanie, jeśli godny będziesz. Niema zdrady w słowach moich.
 — Tedy zostanę w służbie waszej.
 — Naści-że ojcowską siekierę i rozpalone ognisko. Zali miłujesz mnie?
 I powstawszy, położyła swe ręce na jego głowie i przygarnęła go do piersi. A jemu się uczyniło tak rzewnie i miło, jak u matki na łonie.
 — Miłuję cię, pani, miłuję! — wyjąkał z głębi duszy.