Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/241

 Matka ożywiła się nieco, słuchając, kazała sobie Piotrusia podać do łóżka, a i my stanęliśmy w pobliżu, słuchając.
 Zrazu grał ojciec wesoło, a grając, tak mówił do matki:
 — Pamiętasz, Anulku, Bielany? Pamiętasz, jak my się to poznali? Jakem ci to przygrywał idący?
 — Pamiętam, serce — rzekła matka z cicha.
 — Albo to? pamiętasz?... To ci było w Trójcę, na odpuście, na Solcu...
 — Pamiętam — szepnęła matka.
 — Tęgi sztajer! — mruknął do mnie Felek, szturchnąwszy mnie pod żebro.
 — Miałaś wtedy tę różową w kratkę suknię i okrutnie mi się potem bez ciebie cniło, coś ze trzy dni — mówił ojciec miękkim głosem. — A to, Anulka?...
 — Tego nie wiem...
 — Jak nie wiesz?... To przecie było na Woli, co my tam ze szwagrem poszli, com to kuflem cisnął w tego Niemca, że się do ciebie przysiadł...
 — A prawda! — szepnęła matka.
 Ojciec grał dalej. Harmonijkę na kolanie trzymał, rozciągał ją i zesuwał, a po klapeczkach drobniutko palcami przebierał.