Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/218

 Istotnie, przyjemne ciepło szło na nas z pieca, bo ojciec koksu przed wieczorem przyniósł, ogień rozpalił i matce herbatę gotował. Usnęliśmy też zaraz. Ale nad ranem zrobiło się nagle bardzo chłodno. Pociągnąłem tedy płaszcz w swoją stronę. Felek zrazu skurczył się przez sen, ale potem i on płaszcz ciągnąć zaczął; a gdym nie puszczał, bo juścić od pieca cieplej jemu, niżeli mnie było, sam się głębiej pod niego wsunąć usiłował.
 Przy tem wsuwaniu się musiał jakoś nacisnąć Piotrusia, bo malec nagle piszczeć zaczął, a potem się na dobre rozbeczał.
 Matka stęknęła z cicha raz i drugi.
 — Filipie! Filipie! — rzekła słabym głosem — a zajrzyjno do chłopców, bo Piotruś czegoś płacze...
 Ale ojciec spał.
 — Chłopcy! — odezwała się znowu matka — a czego tam Piotruś płacze?
 — To Felek, proszę mamy! — odrzekłem.
 — Nieprawda, proszę mamy, to Wicek! — zaprzeczył natychmiast rozespanym głosem.
 Matka ciszej jeszcze stęknęła, a gdy malec nie przestawał płakać, zwlokła się z łóżka, wzięła Piotrusia na ręce i zaniosła go na