Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/58

 — Rozpacza, że pan przez niego może być w niedoli, w niebezpieczeństwach.
 Młodzieniec zatoczył się na fotel, twarz ukrył w dłoniach i powtórzył jak echo:
 — Tęskni?… rozpacza?…
 — Tak… bardzo.
 — A skąd?…
 — Skąd my wiemy?… My go znamy doskonale.
 — Byczy staruszek!
 — Ze łzami mówił o panu.
 — Więc on nie przeklina mnie? Nawet żalu do mnie nie ma?
 — Najmniejszego.
 — Przeciwnie, siebie potępia, że niesłusznie obraził pana.
 Nagły, gwałtownie stłumiony płacz wyrwał się z ust Eugenjusza.
 — Więc mi przebacza?
 — Oddawna przebaczył, ale myśli, że pan ma do niego żal.
 — Ja, ja… czyż ja mógłbym mieć żal za ten jeden wyrzut po tylu łaskach otrzymanych! Jak byłem przed rokiem w Warszawie, to co wieczór z twarzą przytuloną do krat ogródka obserwowałem go, dusza mi się rwała do tego dobroczyńcy, do tego przyjaciela, ale mówiłem sobie: jeszcze nie pora, mógłby pomyśleć, że potrzebuję jego pomocy i dlatego…