Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/273

 Tadzio z kolan matki przesiadł się na kolana panny Anieli, co zaraz wywołało krytykę Stefy.
 — Taki stary chłop ciągle na kolanach! zejdźże, nie męcz cioci.
 — Jak u ciebie siedzi na kolanach, to dobrze, a jak przyjdzie ze mną trochę się popieścić, to go zaraz ganisz!
 — Czemu Tiutiołka tak paskudnie powiedziała? To mi Tiutiołka życzy, żeby mnie radcostwo wzięli?
 — Przecież byłoby ci tam lepiej, mialbyś dostatek, przyjemności, Henia!
 — To jednoby mi się uśmiechało, bo tak zresztą lepiej mi tu, niż w pałacu ze starą indyczką.
 — Nie mów tak, Tadziu, to brzydko. Ty od pani radczyni dużo dobrego doznałeś, przecież do pięciu lat jednego ubranka, jednej koszulki ci nie kupiłam!
 — A potem dużo mi mamusia kupowała?
 — Potem ubierał cię pan dyrektor w nowe. Panie, świeć nad jego duszą.
 — A teraz?
 — Teraz dodzierasz tego, co on sprawiał.
 — A potem, jak podrę?
 Stefa westchnęła.
 — Będzie źle, teraz bielizna taka droga.
 — Znajdzie się na to.
 — A tak! pani mówi: znajdzie się pewno. Ja wiem, czemu wszystkie nocne koszule pani poszły na dno szafy i hafciki od nich się odpruły.