Strona:Maria Bogusławska - Młodzi.djvu/164

 — Wpadła dziś do mnie i woła: aresztujcie! aresztujcie! skóra mnie swędzi, chcę, żeby mnie wszy więzienne posmerały!
 — Tak nie mówiłam — broniła się Lili.
 — Biedaczka, chciała ratować krewnego za wszelką cenę…
 — Za wszelką cenę!… za wszelką cenę… Cena była umówiona!
 — Ale wobec tego…
 — Wobec tego, że niedźwiedź wziął i zdechł, wezmę go jakim jest. Mało to się ludzi nazabijało o niedźwiedzią skórę. A młodzieńca wam oddam. Niech się ożeni z tą dziewuszką, jeśli mu się podobają ładne a głupie!
 — A czy inne władze…
 — Co inne władze!… Czort z niemi!… Umarł tu kto we dworze w ostatniem półroczu?
 — Nie, nikt — odparła pani Janina, zdziwiona tym zwrotem.
 — A na folwarku?
 — Zmarł zeszłego miesiąca były ogrodnik, pozostający w Sołohubach w charakterze emeryta już od dziesięciu lat.
 — Cudownie!… zrobiono!… Wiadomo, ogrodnicy to najwięksi patrjoci… Jak on się nazywał?
 — Bolcewicz.  — Bolcewicz?
 Jenerał wyjął notes i zapisał.
 — A imię jego?
 — Antoni.