Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 01.djvu/264

wała owych błyskawic, w których przypominałem sobie przeszłość.
 Czasem, w godzinach gdy mi była najobojętniejsza, nawiedziało mnie wspomnienie odległej chwili, kiedy na plaży — wówczas gdy jej nie znałem jeszcze — nie daleko jakiejś damy, z którą byłem bardzo źle, a z którą (byłem tego prawie pewny teraz) ona utrzymywała stosunki, Albertyna wybuchała śmiechem, patrząc na mnie wyzywająco. Gładkie i błękitne morze szumiało dokoła. Na słonecznej plaży, Albertyna, w gronie przyjaciółek, była najpiękniejsza. I ta wspaniała dziewczyna, w codziennej ramie olbrzymich wód, wyrządziła mi ten ostateczny afront, tak miły damie, która ją podziwiała. Był ostateczny, bo kiedy dama wróciła do Balbec, stwierdzała może na promiennej i zgiełkliwej plaży nieobecność Albertyny. Ale nie wiedziała, że Albertyna mieszka u mnie, że jest tylko moja. Olbrzymie i modre wody, niepamięć pociągu jej do tej dziewczyny, biegnącego ku innym, skryły zniewagę jaką mi uczyniła Albertyna, zamykając ją w olśniewającem mnie kruszonem puzdrze. Wówczas nienawiść do tej kobiety kąsała moje serce; do Albertyny także; ale nienawiść zmieszana z podziwem dla pięknej, psutej uwielbieniem, cudnowłosej dziewczyny, której wybuch śmiechu na plaży był? frontem. Wstyd, zazdrość, wspomnienie pierwszych żądz i lśniącej ramy, wróciły Albertynie