Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 01.djvu/236

 Byłem gotów; Franciszka jeszcze nie zatelefonowała; trzeba było iść nie czekając. Ale kto wie, czy ona znalazła Albertynę? czy Albertyna nie jest za kulisami, czy nawet w razie gdyby ją Franciszka znalazła, dałaby się sprowadzić? W pół godziny później rozległ się telefon; w sercu mojem tłukły się nadzieja i obawa. Był to, na rozkaz władcy telefonu, lotny szwadron dźwięków, z błyskawiczną chyżością przynoszących mi słowa telefonisty a nie Franciszki, której dziedziczna nieśmiałość i melancholja, zastosowane do sprzętu nieznanego jej ojcom, nie pozwalały się zbliżyć do słuchawki; raczej byłaby zdolna odwiedzić trędowatych. Spotkała w kuluarach samą Albertynę, która, poszedłszy tylko uprzedzić Annę że nie zostaje, zaraz wróciła do Franciszki.
 — Czy nie gniewała się? A, przepraszam! Niech pan zechce spytać tej pani, czy panienka się nie pogniewała?
 — Ta pani każe powiedzieć, że wcale nie, wręcz przeciwnie; w każdym razie, jeżeli nie była rada, nie było tego znać. Idą teraz do Trois-Quartiers i wrócą o drugiej.
 Zrozumiałem, że druga oznacza trzecią, bo było już po drugiej. Ale to była u Franciszki jedna z jej swoistych, trwałych, nieuleczalnych wad — wad, które my nazywamy chorobami — że nigdy nie mogła sprawdzić ani oznaczyć dokładnie godziny. Nie umiałem wręcz pojąć, co się dzieje w jej głowie.