kiego, o zreformowaną kadencję Palestriny i liryczną frazę współczesną, intonował pełnym głosem, niby zapóźniony zwolennik czystej melodji: „Chodźcie tatusie, chodźcie mamusie, ucieszcie wasze dzieci, patrzcie jak leci, jeden drugi trzeci. Tra la la la. Tra la la laire, tra lala la la la. Dalej, dzieci, tutaj!“ Małe Włoszęta w beretach nie próbowały walczyć z tą aria vivace i w milczeniu ofiarowały swoje statuetki. Ale nagle piszczałka zmuszała do odwrotu handlarza zabawek, przyczem śpiewał coraz mętniej, mimo że presto: „Chodźcie, tatusie, chodźcie mamusie“. Czy owa piszczałka to był jeden z dragonów, których słyszałem co rano w Doncières? Nie, bo potem następowały słowa: „Naprawiam fajans, porcelanę. Naprawiam szkło, marmur, kryształ, kość słoniową i starożytności. Naprawiam!“ U rzeźnika, gdzie na lewo lśniła aureola słońca, a na prawo wisiał cały wół, czeladnik rzeźnicki, bardzo wysoki i szczupły, z włosami blond, z szyją wychylającą się z błękitnego kołnierza, układał z zawrotną szybkością i zbożną sumiennością po jednej stronie wspaniałe filety wołowe, po drugiej zrazówkę najgorszej jakości, i kładł je na lśniących szalach uwieńczonych krzyżem, z którego spływały zgrabne łańcuszki. Mimo iż później rozkładał już tylko na wystawie nerki, polędwice, rozbratle, wyglądał w istocie raczej na pięknego anioła, który będzie w dniu Sądu uskuteczniał w usługach Boga podział dobrych i
