fal w których, gdyby była wolna, Albertyna mogłaby się zgubić, i przybierały słodycz jakiegoś: Suave mari magno. „Marchewka, marchewka, dwa su za pęczek“.
— Och! — wykrzyknęła Albertyna — kapusta, marchewka, pomarańcze! Wszystko chcę! Powiedz Franciszce, żeby to kupiła. Przyrządzi nam marchewkę ze śmietanką. To będzie takie milusie, jeść to wszystko we dwoje, wszystkie te wywoływania wcielić w dobre śniadanko. — Och, proszę cię, powiedz lepiej Franciszce, niech usmaży reje na rumianem maśle. To takie dobre.
— Kochanie, już się stało, ale nie siedź już przy oknie, inaczej naprzesz się wszystkiego co obnoszą przekupki.
— Już, już, idę, ale odtąd nie chcę już na obiad nic, tylko to co będziemy słyszeli. To takie zabawne. Pomyśleć, że jeszcze trzeba czekać dwa miesiące, nim usłyszymy: „Gromek zielony, słodki, groszek, groszek zielony“. Jak to ładnie powiedziane: „słodki groszek“, wiesz, że ja lubię taki delikatny, delikatny groszek, skąpany w winegrecie; nie ma się uczucia że się je, takie to świeże jak rosa poranna. Och, albo te śmietankowe serduszka, to jeszcze bardzo daleko: „Dobre serki śmietankowe, śmietankowe serki dobre“. A winogrona z Fontainebleau: „Wino, wino, winogrona“.
A ja myślałem ze zgrozą o czasie, który trzeba
Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 01.djvu/194
Ta strona została przepisana.
