Strona:Marcel Proust - Wpsc03 - Strona Guermantes 01-02.djvu/192

 W tej chwili lokaj oznajmił, że książę von Faffenheim-Münsterburg-Weiningen każe powiedzieć panu de Norpois że przyszedł.
 — Niech go pan wprowadzi — rzekła pani de Villeparisis do ex-ambasadora, który ruszył naprzeciw niemieckiego premiera.
 Ale margrabina przywołała ambasadora:
 — Niech pan zaczeka; czy mam mu pokazać miniaturę cesarzowej Szarloty?
 — A, sądzę że będzie zachwycony! — rzekł z przejęciem ambasador, tak jakby zazdrościł szczęśliwemu ministrowi łaski która go czeka.
 — Tak, wiem, że on jest bardzo dobrze myślący, rzekła pani de Marsantes; a to takie rzadkie u cudzoziemców. Ale ja mam informacje. To wcielony antysemityzm.
 Nazwisko księcia von Faffenheim — w szczerości, z jaką pierwsze sylaby były — jak się mówi w muzyce — atakowane, i w zająkliwej repetycji, która je skandowała — zachowało rozmach, zmanierowaną naiwność, ciężkie finezje germańskie, rzucone niby zieleniące się gałęzie na ciemnobłękitną emalję zgłoski „Heim”, roztaczającą mistycyzm nadreńskiego witrażu, poza blademi i subtelnie cyzelowanemi złoceniami niemieckiego XVIII wieku. Wśród różnych członów które je składały,

186