Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/277

z nebiois płynący. Zdało mu się, że Pan Bóg błogosławi poczynaniom powstańców...
 W tej chwili, gdy oboje głusi na otoczenie wstąpili w siebie, Wiktor poczuł się tak bliskim tej lubej dziewczyny jak nigdy dotąd. Bratnie ich dusze spotkały się przed ołtarzem Ojczyzny.
 A dookoła nich toczył się dalszy ciąg długiej narady.
 — Jeżeli Lubliniec i Oleśno nie ruszą jednocześnie z Katowicami, wiara nasza będzie tam w groźnem położeniu, gdyż rozpoczną się natychmiast masowe aresztowania — twierdził jeden z wojaków i zawrzała na ten temat namiętna dyskusja.
 Postanowiono jednak nie rozciągać zrazu powstania poza najwięcej zagrożone powiaty, ważkie wytaczając argumenty. Aby zaś wypadki w rejonie przemysłowym nie zaskoczyły sprzysiężonych w wyłączonych z powstania okręgach, uchwalono wysłać tam odpowiednie instrukcje.
 W toku tej dyskusji jedyna kobieta, jaką panna Orzelska spotkała w tem kole, oglądała swe starannie wypolerowane paznogcie. Była to młoda, elegancka szatynka o stanowczym wyrazie twarzy. Sięgnąwszy po papierosa, jakiego podał jej jeden z członków sztabu, zwróciła się z cicha do siedzącej obok niej panny Jadwigi, której rozmowa z Wiktorem odbiła się o jej ucho:
 — Pani z Warszawy?
 — Z Warszawy. A pani?
 — Także z Warszawy.
 — Pani pracuje zapewne wśród ludu śląskiego?
 — Nie. To nie dla mnie.
 — A co panią sprowadziło do Sosnowca?
 — Ja pełnię służbę łącznikową.
 — Pomiędzy dowództwem a...
 — Oczywiście.
 — To pani naraża się na okropne niebezpieczeństwo.