Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/182

 — Że zatelefonujesz zaraz do księżnej, wytłumaczysz się przed nią i pozostaniesz w domu! — wyrzekł kategorycznie.
 Twarz jej przybladła: odmalował się na niej gniew.
 — Poczynasz mną komenderować, żądać...
 — Ja nie żądam, ja... oczekuję.
 — To jedno i to samo.
 — Nie, wcale nie. Jeśli mi na tem bardzo zależy, a kochasz mnie...
 — Najdroższy, ja zrobię wszystko, co zechcesz, przyjadę jutro do Mysłowic, jeśli chcesz, lecz... musisz zrozumieć, że dzisiaj nie mogę tam nie pojechać.
 — Zobaczysz tego Anglika przy innej okazji.
 — Ależ o niego nie chodzi; jedynie o księżnę!
 — Trudno mi w to uwierzyć.
 — Bo nie zdajesz sobie z tego sprawy, jak nieraz trzeba naginać się do życzeń ludzi dla podtrzymania takiego serdecznego stosunku z domem książęcym.
 — Istotnie tego nie pojmuję.
 — Więc masz mnie za wytłumaczoną? Nie gniewasz się? Nie dąsasz?
 Spatrolowała wzrokiem szybko otaczającą ich przestrzeń ogrodową, stanęła, utopiła w nim uwodne spojrzenie i uwiesiła rękę przy jego szyi, mówiąc:
 — Proszę cię, wyrzec się tego kaprysu. Wiesz, jak ogromnie cię kocham, jedyny. Rozpieściłam cię.
 Narzucała się jego oczom, bardzo ponętna w krótkiej, lekkiej sukience białej, przez którą przezierały górą hafty koszuli. Zwinięty kosmyczek włosów na ładnem czole nadawał jej twarzy figlarno-diaboliczny wyraz. A w kasztanowych źrenicach palił się uśmiech odaliski.
 Lecz Wiktor był na wzrok jej nieczuły; zastygł w urazie sercowej.
 — Nie mówmy już o tem — bąknął z westchnieniem i zdjął miękką jej rękę ze swej szyi.