Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/645

 Znośność, charakter tego, co jest znośne, dostateczne, zadowalające.

 Znośny, mogący być zniesionym, ścierpianym, dający ś. wytrzymać, możliwy, jaki taki.

 Znotować, ponotować, zanotować.

 Znowu, Znów, przysł., na nowo, powtórnie, jeszcze raz, ponownie; przechodząc do nowej myśli dla powiązania zdań: czyż można z. tego od niego żądać?; wyrażenie zadziwienia: cóż z.?

 Znój, gorąco, upał, skwar; trud, praca ciężka, wywołująca pot, mordęga, umęczenie.

 Znów — p. Znowu.

 Znudnieć, stać ś. nudnym.

 Znudzenie, rzecz. od Znudzić; stan osoby, którą znudzono a. która ś. znudziła, nuda.

 Znudzić, utrudzić, zmęczyć nudą, nudzeniem, przepełnić nudą; sprawić nudności po zjedzeniu czego; z. ś., poczuć ś. znudzonym skutkiem braku przyjemności, zajęcia i t. p.

 Znurtować, sięgnąć gruntu, dna, szczególnie w głębokiej wodzie; przen., przeniknąć nawskroś, poznać dokładnie, zgłębić; z. ś., być z nurtowanym.

 Znurzyć (się), zanurzyć (ś.), wynurzyć (ś.), wywnętrzyć (ś.).

 Znużenie, rzecz. od Znużyć; stan osoby znużonej.

 Znużyć (się), zmordować (ś.), wycieńczyć czyje (swoje) siły, zmęczyć (ś ), sfatygować (ś).

 Zoantropja, gr., obłęd umysłowy, którym dotknięty człowiek wyobraża sobie, że jest zwierzęciem.

 Zob, Zobia, ziarno na pokarm dla ptaków.

 Zobaczenie, rzecz. od Zobaczyć; do z-a! = do widzenia! (formuła uprzejmości towarzyskiej, używana przy żegnaniu ś. z kimś).

 Zobaczyć, obaczyć, ujrzeć, zoczyć, wzrokiem objąć; przen., rozważyć, zmiarkować, namyślić ś.; z. ś., samego siebie zobaczyć, np. w zwierciedle; pomiarkować ś., upamiętać ś.; z. ś. z kim, ujrzeć go znowu, znowu widzieć ś., spotkać ś. z nim.

 Zobaczysko, tylko w wyrażeniu: do z-a! = do widzenia!, do zobaczenia!

 Zobać, zbierać dziobem, dziobać; trapić, prześladować.

 Zobia — p. Zob.

 Zobłudnieć, stać ś. obłudnym, nieszczerym.

 Zobojętniać, dok. Zobojętnić; czynić obojętnym; w chem., wykonywać zmianę reakcji kwaśnej lub zasadowej na neutralną, zneutralizować.

 Zobojętnieć na co, przestać ś. czym interesować, stać ś. obojętnym względem czego; z. w czem, z. ku komu, dla kogo, stracić skłonność, upodobanie, sympatję do kogo, do czego.

 Zobojętnienie, rzecz. od Zobojętnić; stan osoby, która zobojętniała do kogo, czego, obojętność.

 Zobopólnie, przysł., razem, wraz, wspólnie, łącznie, wzajemnie, nawzajem.

 Zobopólność, wspólność, społeczność, wzajemność.

 Zobopólny, społeczny, wspólny, obopólny, obu stronom właściwy, obowiązujący obie strony.

 Zobowiązać — p. nied. Zobowiązywać.

 Zobowiązanie, rzecz. od Zobowiązać; to, do czego ś. kto zobowiązał, przyrzeczenie, obowiązek wzięty na siebie.

 Zobowiązany, którego zobowiązano; który ś. do czego zobowiązał, który poczuwa ś. do jakiegoś obowiązku.

 Zobowiązywać, dok. Zobowiązać; skłaniać kogo do wzięcia na sie-