Zdębieć, stać ś. twardym, jak dąb, zesztywnieć, przerazić ś., przestraszyć ś.; zadziwić ś. mocno.
Zdjąć — p. nied. Zdejmować.
Zdjęcie, rzecz. od Zdjąć; z. fotograficzne, kinematograficzne = klisza fotograficzna a. kinematograficzna z odbiciem przedmiotu.
Zdjęty, którego zdjęto, sfotografowano, wyrysowano; jak z krzyża z. = osłabiony, zmęczony, znękany.
Zdłabić (się), Zdławić (się), dławiąc zadusić (ś.), zadławić (ś.).
Zdłubać, dłubiąc zrobić co, zepsuć, dłubiąc zrobić co niedołężnie.
Zdłużać, robić dłuższym, wydłużać, przedłużać; wyciągać.
Zdmchiwać, dok. Zdmuchnąć; dmuchnąwszy spędzić, zrzucić z czego; dmuchnąwszy zgasić; porywać, kraść.
Zdoba, ozdoba.
Zdobiciel, ten, który zdobi; ozdobiciel, upiększyciel; panegirysta.
Zdobić, czynić piękniejszym; ukraszać, upiększać, służyć ku przyozdobienia czego; przen., upiększać pod względem moralnym, czynić zacniejszym, cenniejszym; przen., przedstawiać słowami piękniejszym, niż jest wistocie, okraszać zmyśleniami, barwić; z. ś., być zdobionym, przyozdobionym, stroić ś., upiększać ś.
Zdobina, rodzaj owadu dwuskrzydłego.
Zdobnictwo, sztuka piękna w zastosowaniu do rzemiosła, jako to: ornamentyka, malowidła ścienne, wyrzynanie W deseń, inkrustacja, intarsja, malowanie na drzewie, szkle, porcelanie i t. p.; przyozdabianie.
Zdobniczy, odnoszący s. do zdobnictwa a. zdobienia.
Zdobnie, przysł., ozdobnie, z piękną ozdobą, z wielu ozdobami.
Zdobnik, szlak a. gzyms przyozdabiający.
Zdobność, właściwość tego, co jest zdobne; ozdobność, przyozdobienie
Zdobny, pięknie ozdobiony, ozdobny, nadobny, piękny.
Zdobrzeć, udobruchać ś, ochłonąć z gniewu, ułagodzić ś., złagodnieć; mieć ś. lepiej.
Zdobycz, to, co zdobyto na kim, przedmioty, rzeczy zdobyte, łupież, łupy, kraj zdobyty.
Zdobyczny, dotyczący zdobyczy, który zdobyto, pochodzący ze zdobycia.
Zdobyć — p. nied. Zdobywać.
Zdobytek — p. Zdobycz
Zdobyty, który zdobyto; kraj z. = zawojowany, zajęty przez nieprzyjaciela.
Zdobywać, dok. Zdobyć; zdobywszy zabierać; zajmować, ujarzmiać, podbijać; brać jako zdobycz, łupy, brać do niewoli; z. co skąd = otrzymywać, wydobywać, dostawać gwałtem; z. ś., brać ś. razem, by co uzyskać. dokazać, wskórać; z. ś. na co, usiłowaniem, trudem dawać co a. dochodzić do czego, otrzymywać, osiągać, uzyskiwać.
Zdobywca, człowiek, który co zdobywa a. zdobył, zwycięzca.
Zdobywczy, służący do zdobyczy; zdobywający, ujarzmiający, podbijający co, usiłujący coś zdobyć.
Zdoić p. nied. Zdajać.
Zdolnie, przysł., ze zdolnością wrodzoną, zdatnie, ze znajomością rzeczy; zręcznie, zwinnie.
Zdolność, przymiot cielesny lub (częściej) duchowy, dzięki któremu możemy, umiemy coś zrobić; łatwość pojęcia, łatwość wykonania, zdatność, talent, umiejętność, przydatność do czego.
Zdolny, posiadający zdatność do czego, umiejący coś zrobić umiejętnie, dokładnie, zdatny; pojmujący szybko, rozumny.
Zdołać, móc coś zrobić, mieć
Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/587
Ta strona została przepisana.
