Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/583

dzenie, zdanie, dowodzenie = wykazać jego bezzasadność; z. ś., być zburzonym; wzburzyć ś., rozwalić ś., pójść w ruinę; zbuntować ś.; o napojach wyskokowych: sfermentować.

 Zbutelkować, Zbutlować, ściągnąć płyn z beczki do butelek.

 Zbutwiały, który zbutwiał, zgnił.

 Zbutwieć, zepsuć ś., zgnić, spróchnieć.

 Zbutwień, owad skrzydlaty, dwuskrzydły, komorowaty.

 Zbuzować, stukać porządnie, złajać, wyłajać; wybić, wygrzmocić, wytuzować.

 Zbyć — p. nied. Zbywać.

 Zbydlęcieć, stać ś. bydlęciem; nabrać obyczajów bydlęcia; zordynarnieć, zgłupieć.

 Zbyt, przysł., nazbyt, zbytecznie, nad miarę, nad potrzebę, zanadto, nadto, za wiele, za bardzo.

 Zbyt, sprzedaż towaru, możność sprzedania towaru; ilość towaru, żądanego przez nabywców i sprzedawanego, popyt na towar.

 Zbytecznie, Zbytnio, przysł., więcej niż trzeba, nad potrzebę, nad miarę, zanadto, za wiele, za bardzo.

 Zbytecznik, Zbytnik, człowiek oddany zbytkowi, żyjący w zbytkach; figlarz, psotnik.

 Zbyteczność, Zbytność, Zbytniość, właściwość tego, co jest zbyteczne.

 Zbyteczny, Zbytny, Zbytni, będący nad miarę, nad potrzebę, zbywający, pozostały, niepotrzebny; wychodzący z miary, nadmierny, bezmierny, przesadny.

 Zbytek, ilość zbywająca, niepotrzebna, nad miarę będąca, nadmiar, reszta, pozostałość czego po użyciu potrzebnej ilości; to, co wychodzi z miary, co jest przesadne, przesada; wielka obfitość; brak umiarkowania w czym, nadmierne używanie czego, przesadzanie miary, życie nad stan; przepych, rozrzutność; z. a. w lm. z-i, nadmierne i nieporządne wydatki; swawola, figiel, psota.

 Zbytkować w czym, popełniać zbytki, przebierać miarę, przesadzać, nadużywać czego; wydawać na co nadmiernie, rozrzucać pieniądze bezpożytecznie; być w obfitości, obfitować; z. nad kim, wydziwiać, dokazywać, pastwić ś., znęcać ś.

 Zbytkowny, nieumiarkowany, będący ponad potrzebę, pełen zbytku, bogaty, wystawny, okazały; marnotrawny, hulaszczy, pyszny.

 Zbytkowy, dotyczący zbytku, nacechowany zbytkiem, zbytkowny.

 Zbytni — p. Zbyteczny; p. Zbytny.

 Zbytnica, Zbytniczka, forma ż. od Zbytnik.

 Zbytnie p. Zbytecznie.

 Zbytnik p. Zbytecznik; figlarz, psotnik.

 Zbytny, Zbytni, oddany zbytkom, pędzący życie w zbytkach; rozpustny, wszeteczny, hulaszczy; swawolny, figlarny, psotny.

 Zbywać, dok. Zbyć; pozbywać ś. czego, uwalniać ś. od czegoś przykrego; utracać, tracić, gubić co; odsyłać, odprawiać kogo z byle czym, nie zaspokoiwszy jego prośby, jego życzenia, byle ś. go pozbyć; sprzedawać co za byle jaką cenę, za liche pieniądze; robić co byle jak, niestarannie, byle ś. pozbyć; z. kogo żartami, śmiechem: żartować, śmiać ś. z kogo dla pozbycia ś. go, dla wykręcenia ś. od niego; nieos., zbywa na czym = nie staje, braknie, brak czego, nie dostaje, brakuje; zbywa czego = jest nadto, nad miarę, nad potrzebę.

 Zbzikować, dostać bzika, zwarjować.

 Zbzikowany, który zbzikował, pomieszany na umyśle.