Zarywać, dok. Zarwać; zachwyciwszy porywać; z. czego, nabywać powierzchownej znajomości czego: z. nauki; zaczynać mówić; zachwycać czego: z. choroby; z. błędów heretyckich; z. czego, zbliżać ś. do czego, stykać ś. z czym; część czego zajmować: z. nocy = czuwać część nocy; z. kogo pożyczać i nie oddawać, korzystać nadmiernie; przen., pytać kogo na wyrywki; z. na co, na kogo, być podobnym do kogo, do czego; zakrawać na kogo, na co: z. na warjata; z. ś., załamywać ś., pękać; przestawać mówić, ucinać, urywać mowę.
Zarywać, dok. Zaryć; zakopywać, zagrzebywać; zaczynać ryć; z. ziemię nosem = upadać na ziemię na twarz; z. ś., zagrzebywać ś., ryjąc, chować ś. w ziemi.
Zarząd, zarządzenie, zawiadywanie, dyrekcja, administrowanie, kierownictwo, osoby postawione na czele czego; miejsce z-du = biuro, kancelarja.
Zarządca, rządca, zawiadowca, administrator, dyrektor.
Zarządczyni, f. żeń. od Zarządca.
Zarządzać, dok. Zarządzić; rządzić, władać, administrować, kierować, zawiadywać czym; rozkazywać, polecać; z. ś., być zarządzanym; rozporządzać.
Zarządzający, który zarządza; rzecz., zarządca, rządca, administrator, kierownik, dyspozytor.
Zarządziciel, zarządzający czym, rozporządzający, kierujący czym, zarządca, dyrektor.
Zarzec się — p. nied. Zarzekać ś.
Zarzechotać — p. Zarzegotać.
Zarzeczanin, mieszkaniec kraju, leżącego po drugiej stronie rzeki.
Zarzecze, okolica, miejsce za rzeką.
Zarzeczny, leżący z tamtej strony rzeki, mieszkający za rzeką.
Zarzegotać, Zarzechotać, odezwać ś. rzegotem, rzegotaniem zagłuszyć.
Zarzekać, dok. Zarzec; czarować, czarami zamawiać, urzekać; z. ś., kląć ś., zaklinać ś., przysięgać ś.; wyrzekać ś., zrzekać ś. czego uroczyście, wyprzysięgać ś.; z. ś. słowa = zapierać ś. danego słowa; wzbraniać ś.; z. ś. kogo, zapierać ś. kogo, wyrzekać ś., nie chcieć znać kogo, nie przyznawać ś. do znajomości z kim.
Zarzew — p. Zarzewie.
Zarzewie, Zarzew, węgle żarzące ś., iskry, tlące ś. w popiele; podpał, podpałka, żar do rozpalania ognia; przen., przyczyna niezadowolenia, podnieta, zachęta: z. buntu, spisku.
Zarzewniać (się), dok. Zarzewnić (ś.); roztkliwiać (ś.), rozrzewniać (ś.).
Zarzezacz — p. Zarzynacz.
Zarzezać kogo, poderżnąć komu gardło ostrym narzędziem, zarznąć; z. ś., poderżnąć sobie gardło, zaciąć ś.
Zarzępolić, zacząć rzępolić, zagrać.
Zarzęzieć, wydać głos rzężenia.
Zarznąć — p. nied. Zarzynać.
Zarzucać, dok. Zarzucić; rzucać za co; rzucać co daleko, wyrzucać; nie chcieć, odrzucać z pogardą, porzucać, zaniechiwać, zaniedbywać; zawieruszać, zadziewać, gubić; rzucać w głąb wody, zapuszczać: z. sieć, wędkę; z. co na siebie, szybko kłaść na siebie jaką część odzienia, okrywać ś. czym byle jako; z. co dokąd, rzucać co do pewnego krosu; rzucając zapełniać, zakrywać; rzucając zadziergiwać: z. kółko na hak, stryczek na szyję; obrzucać: z. dziury wapnem; obsypywać, rzucając przytłaczać: z. kamieniami, kwiatami; przeładowywać, obciążać, narzucać, obarczać; z. co komu, robić mu za-
Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/537
Ta strona została przepisana.
