Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/510

 Zamieciny (-in), to, co zamieciono; zamiecione śmieci.

 Zamieć, zadymka, zawierucha śnieżna; zaspa, wydma.

 Zamiejscowy, nie miejscowy, nie w danym miejscu przemieszkujący, nie z tego miejsca pochodzący, zamiejski; obcy.

 Zamiejski, położony za miastem, mieszkający poza miastem, odbywający ś. za miastem.

 Zamieniacz, człowiek, który co zamienia na co.

 Zamieniać, dok. Zamienić co na co; brać lub dawać jedną rzecz za drugą, mieniać, wymieniać; z. ś., zmieniać ś., przeobrażać ś., z. ś. z kim na co, mieniać jedną rzecz na drugą.

 Zamiennia, w gram., w wyrazie zastąpienie jednego dźwięku drugim; w stylistyce: zastąpienie jednego pojęcia drugim na podstawie związku logicznego między niemi, metonimja.

 Zamiennie, przyślą drogą zamiany, przez zamianę.

 Zamienność, własność podlegania zamianie, możność zamiany.

 Zamienny, dotyczący zamiany; polegający na zamianie: handel z.

 Zamierać, dok. Zamrzeć; być blizkim śmierci, umierać; przen., być blizkim zaniku, słabnąć, niknąć, zanikać.

 Zamierzać, dok. Zamierzyć; miarą zakreślać, wyznaczać, wytykać granice; zakładać co sobie, zamyślać, jako cel, mieć zamiar; z. ś. na kogo, podnosić rękę, by go uderzyć, godzić na niego, na jego życie, czynić zamach.

 Zamierzch, mrok, zamierzch; z. w oczach = choroba oczu, gdy ś. komu ćmi w oczach.

 Zamierzchły, który zamierzchł; bardzo dawny; starożytny, starodawny, odwieczny.

 Zamierzchnąć, zacząć ś. zmierzchać, zamroczyć ś., zaćmić ś., być zaskoczonym gdzie nocą, zmierzchem; przen., pójść w niepamięć.

 Zamierzenie, zamiar, cel.

 Zamierznąć (Zamier-znąć), stać ś. obmierzłym komu, obrzydnąć.

 Zamierzony, którego zamierzono, z zamiarem powziętym; założony, jako cel.

 Zamierzwić, zawalać mierzwą, zasilić mierzwą.

 Zamierzyć — p. nied. Zamierzać.

 Zamiesić, zaczynić mąkę z wodą na ciasto.

 Zamieszać, mieszając poruszyć; zamącić, skłócić; przen., sprawić zamieszanie, nieład, wzbudzić niepokój, podburzyć; wplątać, wciągnąć, wmieszać; z. ś., być zamieszanym, zakłóconym, zamąconym; z. ś. do czego, wmieszać ś., wplątać ś. w co.

 Zamieszale, przysł., nierządnie, nieporządnie, burzliwie, bezładnie.

 Zamieszały, zamieszany, zakłócony, zamącony.

 Zamieszanie — p. Zamieszać; zamieszka, niepokój, rozruch, bunt.

 Zamieszczać, dok. Zamieścić; dawać komu gdzie pewne miejsce, lokować, umieszczać; z. co w pismach = drukować w nich.

 Zamieszka, zamieszanie, zaburzenie, wrzenie, zamęt, bunt, rewolucja; nieporządek, burda, kłótnia; zaplątanie, zagmatwanie.

 Zamieszkać — p. nied. Zamieszkiwać.

 Zamieszkały, Zamieszkany, w którym ktoś mieszka, mający mieszkańców; mieszkający.

 Zamieszkanie, miejsce mieszkania; mieszkanie w jakim miejscu; stały pobyt.

 Zamieszkaniec, mieszkaniec jakiegoś miejsca.

 Zamieszkany — p. Zamieszkały.

 Zamieszkiwać, dok. Zamieszkać; mieszkać gdzie, zajmować co na mieszkanie; obierać sobie gdzie mieszkanie, przemieszkiwać.