Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/430

dowodami; udowadniać, stwierdzać dowodami, że tak jest, a nie. inaczej; w. kogo, świadczyć na jego korzyść, usprawiedliwiać, oczyszczać z zarzutu swoim świadectwem; poświadczać, zaświadczać, okazywać; w. kogo = powoływać go na świadka, świadczyć ś. nim dla stwierdzenia słuszności swojej sprawy, na swoje usprawiedliwienie; w. co komu, wyrządzać, czynić co, dokonywać czego na czyją korzyść: w. komu honor, usługę, łaskę, dobrodziejstwo; w. ś., być wyświadczanym, świadczyć o samym sobie, stwierdzać prawdę czego.

 Wyświadczyć — p. nied. Wyświadczać.

 Wyświdrować, świdrując zrobić, wywiercić dziurę; wydobyć część czego za pomocą świdra; w. cenę czego = podnosić w cenie, w wartości, wyśrubować.

 Wyświecać, dok. Wyświecić; wypuszczać, wydzielać z siebie, jako światło, jako promienie świetlne, wypromieniać; wydobywać na światło, wyjawiać, czynić oczywistym, nie ulegającym żadnej wątpliwości; w. kogo, co, ukazywać w jaśniejszym świetle, jasno wytykać; w. kogo skąd = wypędzać, wyganiać sromotnie w jasny dzień, wobec zgromadzonego ludu, wywoływać; w. kartę = oznaczać ją, jako kozerę, t. j. atut; w. przed ludźmi czym = popisywać ś. czymś nagannym; w. ś., stawać ś. jawnym, oczywistym, nie ulegającym żadnej wątpliwości.

 Wyświeceniec, wygnaniec, wywołaniec, banita.

 Wyświegotać, świegotaniem wyrazić; świegocąc wydać, wypaplać, wygadać; świegotaniem wymóc, wymusić.

 Wyświęcać, dok. Wyświęcić; udzielać komu sakramentu kapłaństwa, poświęcać z odpowiedniemi ceremonjami kościelnemi na urząd kapłański; wyzuwać z kapłaństwa, pozbawiać święceń; w. kartę = naznaczać ją, jako świętną, t. j. atut; w. ś., otrzymywać święcenia kapłańskie; ukazywać ś. w postaci świątecznej; o kartach: być wyznaczanym jako atut.

 Wyświst, wyświstanie, wygwizdanie; szyderstwo wyrażone świstem.

 Wyświstać, wyrazić coś świstem, wygwizdać; świszcząc okazać pogardę komu, świstaniem wyszydzić; w. ś., nasycić ś., zmęczyć ś. świstaniem.

 Wytaborować, wyruszać taborem; utaborować wysoko.

 Wytaczać, dok. Wytoczyć; tocząc, wyciągać, wydostawać na zewnątrz; wytykać, wysuwać; wyprowadzać tłumnie, wywodzić gromadnie; sprawiać, że płyn jakiś wycieka, wypływa, wylewać, wypuszczać jakieś ciało płynne: w. łzy komu = wyciskać; w. krew komu = ranić, zabijać; w. z krwią żywot = umierać; wykładać, wyjaśniać, wyprowadzać co w mowie a. na piśmie: w. rzecz, rozmowę, czyn = rozpoczynać; w. proces komu = zanosić na kogo skargę do sądu, zapozywać do sądu; wyrabiać na warsztacie tokarskim; ostrzyć na osełce a. innym toczydle, toczyć, odtaczać, wecować; w. dziurę; o robactwie: wygryzać, wyjadać; w. ś., być wytaczanym; rozpoczynać ś., być wszczętym: proces, rozmowa, dyskurs ś. wytacza; wyruszać tłumnie w drogę.

 Wytajać, oczyszczać ś. od lodu, śniegu, wskutek jego tajania; o śniegu, lodzie: topnieć, rozpuszczać ś.

 Wytańcować, Wytańczyć, tańcem wyrazić; tańcując uzyskać; w. ś., natańcować ś., natańczyć ś. do syta.