Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/277

 Powiesić, zawiesić; spuścić, zwiesić: p. nos, głowę; p. kogo = zadać śmierć na szubienicy, obwiesić; p. ś., odebrać sobie życie przez powieszenie.

 Powieszać, zawieszać wiele rzeczy.

 Powieszeniec, wisielec, obwieś.

 Powieściarski — p. Powieściopisarski.

 Powieściarstwo — p. Powieściopisarstwo.

 Powieściarz — p. Powieściopisarz.

 Powieściopisarka, forma ż. od Powieściopisarz.

 Powieściopisarski, przym. od Powieściopisarz.

 Powieściopisarstwo, Powieściarstwo, pisanie, tworzenie powieści; zbiór wszystkich powieści w literaturze jakiego narodu, epoki i t. p., beletrystyka, romansopisarstwo.

 Powieściopisarz, Powieściarz, autor powieści, beletrysta.

 Powieściowy, dotyczący powieści; jaki bywa w powieści, nieprawdziwy, zmyślony, wymyślony, nierealny.

 Powieść, opowieść, opowiadanie; pogłoska, wieść, fama, plotka; gawęda; utwór epicki, pisany mową nie wiązaną, większych rozmiarów, przedstawiający znaczny szmat życia dawnego lub współczesnego: p. historyczna, p. obyczajowa a. współczesna; p. poetycka = utwór epicki, pisany wierszem, przeniknięty do pewnego stopnia uczuciem, a przedstawiający niewielki obraz życia, poemat.

 Powieść, poprowadzić, zaprowadzić, pociągnąć z sobą; p. ś., poprowadzić ś. wzajemnie; p. Powodzić ś.

 Powietnik, mieszkaniec tego samego powiatu, współziomek.

 Powietrze, gaz, otaczający kulę ziemską, składający ś. z mieszaniny azotu i tlenu, oraz innych gazów w drobnej ilości, przestworze; stan pogody, klimat, aura, pogoda; ruszony, rażony p-em = paraliżem; złe p., morowe p. = zaraza, mór; na p-u zamki budować = roić, marzyć o rzeczach, które nie dadzą ś. urzeczywistnić; wyjść na p. = na dwór; być cały dzień na p-u = na dworze, w polu; wyjechać na świeża p. = na wieś, na letnie mieszkanie.

 Powietrznia, warstwa powietrza, otaczająca ziemię, atmosfera.

 Powietrzniany, odnoszący ś. do powietrzni; powietrzny, mglisty, lekki, jak powietrze, eteryczny, subtelny.

 Powietrznica, pompa powietrzna, wiatrociąg.

 Powietrznie, przysł., w powietrzu, na powietrzu; w kierunku wiatru, z wiatrem.

 Powietrznik, chorągiewka, kurek, kogutek na dachu, wskazujący kierunek wiatru.

 Powietrzno, przysł., z obfitością powietrza.

 Powietrzność, obfitość powietrza, otwarta przestrzeń; eteryczność, powiewność, lotność, lekkość, delikatność, subtelność.

 Powietrzny, odnoszący ś. do powietrza, właściwy powietrzu; pompa p-a; chorągiewka p-a = powietrznik; lekki, powiewny, latający po powietrzu, napowietrzny, na powietrzu przebywający: ptak p., żegluga p-a, żeglarz p.; odnoszący ś. do pomoru, morowy; w bot., korzeń p. = wyrastający ponad ziemią z pędów; w anat., drogi p-e = drogi oddechowe; leczenie p-e = leczenie za pomocą powietrza; kąpiel p-a = przebywanie nago na dworze w celach leczniczych; pęcherz p. u ryb = pęcherz pławny.

 Powietrzokrąg — p. Powietrznia.