Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/746

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

faktami z doświadczeń wynikającymi.

Metempsychoza, gr., w wierzeniach ludów starożytnych: wędrówka dusz, przechodzenie dusz po śmierci z jednego ciała w drugie.

Meteor, Meteorolit, gr., nazwa przemijających zjawisk powietrznych (grad, śnieg, zorza, halo, tęcza, miraż i t. p.); w ściślejszym znaczeniu kula ognista, gwiazda spadająca, meteorolit, aerolit (f.); przen., człowiek, który niespodzianie przybył (przyszedł, przyjechał) i oddalił ś. po krótkim pobycie (jakby znikł); człowiek znakomity, który wcześnie pozyskał rozgłos i młodo umarł.

Meteorognozja, gr., nauka o stanie powietrza i jego zmianach.

Meteorograf, gr., narzędzie, zapisujące automatycznie zjawiska powietrzne; uczony, badający i opisujący zjawiska atmosferyczne.

Meteorografja, gr., opis stanu powietrza i jego zmian.

Meteorolit, gr.p. Meteoryt.

Meteorolog, gr., znawca i badacz meteorologji.

Meteorologiczny, gr., przym. od Meteorologja; m-e instytucje, obserwacje, stacje, instytucje, obowiązane czynić i notować spostrzeżenia, dotyczące temperatury, ciśnienia i wilgotności powietrza, siły i kierunku wiatrów, zachmurzenia i barwy nieba, częstości i obfitości opadów atmosferycznych i t. d.

Meteorologja, gr., nauka o zjawiskach powietrznych, o stanie powietrza i warunkach, od których zależy pogoda.

Meteoroskop, gr., przyrząd do szybkich spostrzeżeń, dotyczących drogi, przebieganej przez gwiazdy spadające, granic światła zodjakalnego, zórz biegunowych i t. d.

Meteoroskopja, gr., obserwacje stanu powietrza i zmian, w nim zachodzących.

Meteoryczny, gr., pochodzący z przestrzeni świata, nagły, niespodziewany, szybko przemijający.

Meteoryt, gr., drobne ciało niebieskie, które, spotkawszy w biegu atmosferę ziemską, zapala ś. w niej wskutek tarcia, pęka z hukiem; czasami spada na ziemię jako bryła kamienna lub żelazna.

Meternich, człowiek przebiegły, frant, filut, szalbierz (m. baba = kobieta przebiegła, dyplomatka).

Metoda, gr., sposób postępowania według wyrozumowanego planu, wiodący do osiągnięcia określonego celu, zwłaszcza w badaniach naukowych i nauczaniu; sposób, porządek działania, postępowania, myślenia; podręcznik do nauki języków obcych, łączący naukę wyrazów, frazesów i gramatyki, rodzaj rachunku prawdopodobieństwa, zastosowany do oceniania wielkości błędów, popełnionych przy ścisłych pomiarach.

Metodolog, gr., badacz metodologji, piszący o jej treści.

Metodologja, gr., część logiki, nauka o metodach, które stosować należy, aby krytycznie prowadzić badania naukowe.

Metodyczny, gr., zgodny z metodą, zgodny z powziętym planem postępowania.

Metodyk, przestrzegający pewnej metody.

Metodyka, gr., wykład metody; ogół wskazówek i prawideł, właściwych danej metodzie; umiejętne stosowanie jej.

Metodysta, gr., członek angielskiej sekty protestanckiej.

Metojki, Meteki, gr., w starożytnej Grecji: cudzoziemcy, osie-