Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/594

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została skorygowana.

tramwajowa, kolejowa = możność przesiadania ś. z jednej linji na drugą za wydanym odrazu jednym biletem jazdy.

Korespondent, łć., piszący listy; pomocnik handlowy zajmujący ś. pisaniem listów; nadsyłający korespondencje do dzienników, sprawozdawca dziennikarski zamiejscowy; uczony, nadsyłający swe prace instytucji naukowej.

Korespondentka, łć. (forma żeńs. od Korespondent); karta pocztowa do korespondencji, list otwarty, pocztówka, odkrytka.

Korespondować, łć., porozumiewać się listownie, utrzymywać stosunki listowne, pisać listy; być odpowiednim, stosownym; być we wzajemnym porozumieniu co do rozkładu jazdy (o pociągach kolejowych).

Korkociąg, narzędzie do wyciągania korków z butelek, grajcarek, trybuszon(f.).

Korkodąb, dąb korkowy, drzewo korkowe, gatunek dębu (fig.), z którego kory robią korki.

Korkować, nm., zatykać korkiem.

Kormoran, ptak płetwonogi, podrzędu rudlonogich, rzędu bocianowatych, dający ś. ułożyć do łowienia ryb (f.).

Korn, nm., prawem przepisana waga szlachetnego metalu w monecie; w strzelbie: cel, sztyft na końcu lufy, ułatwiający celowanie, muszka.

Kornak, fr., dozorca i przewodnik, kierujący słoniem.

Kornalin, Kornalina, fr., czerwona odmiana chalcedonu, karlijol, krwawnik.

Kornecik, łć., mała trąbka; czepeczek.

Kornecista, łć., muzykant, grający na kornecie.

Kornet, fr., najniższy stopień oficerski w kawalerji, podchorąży; dawniej czepiec kobiecy; czepiec zakonnicy; k. a. piston = rodzaj trąbki (fig.).

Korniak, pniak, gruby korzeń pozostały po ściętym pniu

Kornik, zool., chrząszcz czteroczłonkowy z rodziny drwalnikowatych (f.); niszczący korę drzew.

Korniszon, fr., mały niedojrzały ogórek marynowany; żart., człowiek małego wzrostu; chłopak; człowiek cierpki, śledziennik.

Korność, pokora.

Kornulit, łć., skamieniałość zwierzokrzewów.

Kornus, nm., wódka prosta, gorzałka.

Kornutyna, łć., wyciąg ze sporyszu.

Korny, pokorny, pełen pokory, uniżony.

Koroboracja, łć., stwierdzenie, wzmocnienie, potwierdzenie (np. dokumentów prawnych).

Koroborować, łć., zatwierdzić, potwierdzić; uznać urzędownie akt zrobiony prywatnie.

Korojad, gatunek gąsienicy, objadającej korę z drzew.

Korolarjum, łć., wniosek wysnuty z poprzedzających twierdzeń; dodatkowe objaśnienie, jako wynik logiczny twierdzeń poprzednich; dopełnienie.

Korona, łć., uroczysty, bogaty, specjalnej formy ubiór głowy jako oznaka królewskiej a. książęcej godności (f.); rząd, władza rządząca; monarchja, przez króla rządzona; państwo, tron, monarcha; władza monarsza; daw. Polska (bez Litwy); część ubarwiona kwiatu;