Komandytowy, łć., przym. od Komandyta; k. interes, spółka handlowa, zawarta między spólnikami firmowemi solidarnie odpowiedzialnemi do wysokości swoich wkładów.
Komar, owad dwuskrzydły, długorogi (fig.) (samica jego kłuje boleśnie); przen., coś drobnego a dokuczliwego.
Komarnica, owad dwuskrzydły, podobny do komara (fig.); zbutwień.
Komarzy, Komarowy, przym. od Komar.
Komasacja, łć., połączenie. rozrzuconych gruntów w jedną całość (drogą zamiany).
Komatyczne gr., środki, środki nasenne.
Kombinacja, łć., połączenie, zestawienie przedmiotów a. pojęć, aby tworzyły zgodną całość albo żeby posłużyły do wyprowadzania wniosków; pomysł, wymagający uwzględnienia licznych okoliczności; obmyślenie, obrachowanie; k-e, w matem., pewien rodzaj działań matematycznych.
Kombinacyjny, łć., przym. od Kombinacja; zestawiający, porównywający; k-e gry, gry umysłowe, w których wygrana zależy głównie od umiejętnych kombinacji (np. szachy), k-e tony, utworzone przez współbrzmienie dwuch tonów.
Kombinant, łć., w matem., niezmiennik lub spółczynnik układu form w algiebrze.
Kombinator, łć., ten, co kombinuje, zestawia, jednoczy; przemy śliwający coś.
Kombinować, łć., zestawiać, obrachowywać, porównywać, łączyć.
Kombustja, łć., spalanie, gorzenie.
Komedja, gr., utwór sceniczny, przedstawiający w sposób wesoły, satyryczny, wady i śmieszności jednostek i społeczeństwa; przen., zabawny zbieg okoliczności, zabawne widowisko, śmieszność; awantura, heca, scena; kaprys, dziwaczenie; udawanie, zmyślenie, obłuda.
Komedjancki, gr., przym. od Komedjant; po k-u, = jak komedjant.
Komedjant, gr., grający komedje, wyprawiający sztuki komiczne, pajac, błazen; pogardliwa nazwa aktora; obłudnik, udawacz, hipokryta.
Komedjo-opera, opera komiczna.
Komedjopisarz, piszący komedje, autor komedji.
Komedjować, gr., wyprawiać komedje, awantury, udawać.
Komedyjka, gr., zdr. od Komedja; mały, wesoły utwór sceniczny.
Komelica, roślina z rodziny komosowatych.
Komemoracja, łć., wspomnienie; wspomnienie umarłych; wzywanie świętych.
Komenda, łć., krótkie rozkazy, wydawane przez dowódcę; rozkaz; dowództwo, kierownictwo; mały oddział wojska; obowiązki komendanta placu; k. duchowna = dochód z probostwa, udzielany człowiekowi, nie sprawującemu tamże obowiązków proboszcza; żart., bosa k. = biedacy.
Komendant, łć, dowódca oddziału wojskowego a. twierdzy.
Komendantura, łć., biuro komendanta.
Komendarz, Komendatarjusz, łć., pobierający dochód z komendy duchownej.
Komenderować, łć., dowodzić, rozkazywać; wysłać.
Komensal, łć., współbiesiadnik, współstołownik; przen., darmozjad, pieczeniarz.
Komensalizm, łć., pasorzytnictwo, wspólne żywienie się.
