Kołodziej, Kolarz, rzemieślnik, robiący koła do wozów; stelmach.
Kołomaź, maźnica, smarowidło do kół.
Kołomyjka, ukr., skoczny taniec ludowy w Galicji wschodniej.
Kołotocznik a. Wołowe oczko, roślina z rodziny złożonych.
Kołowacieć, drętwieć, sztywnieć, tężeć; dostawać kołowacizny (o owcach); odchodzić od rozumu, głupieć.
Kołowacizna, Kręciek, choroba, powstająca z obecności w mózgu bąblowca (z zarodków tasiemca); przen., ogłupienie, głupota, bzik.
Kołować, chodzić wkoło, obracać ś. w koło, kręcić ś., krążyć; błądzić, objeżdżać, obchodzić; przen., mówiąc, odbiegać od rzeczy; używać wybiegów; k. ś., wirować, obracać ś., kręcić ś.
Kołowaty, podobny do koła, okrągławy; zdrętwiały, zdrewniały, który dostał kołowacizny, błędny; przen., głupi, głupkowaty, pomieszany, bzikowaty.
Kołowiec, welocyped, rower; rodzaj statku wodnego.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/68/M._Arcta_s%C5%82ownik_ilustrowany_j%C4%99zyka_polskiego_-_ilustracja_do_has%C5%82a_Ko%C5%82owrotek.png/90px-M._Arcta_s%C5%82ownik_ilustrowany_j%C4%99zyka_polskiego_-_ilustracja_do_has%C5%82a_Ko%C5%82owrotek.png)
Kołowrotek, przyrząd do przędzenia, kółko, kądziel, zwijadło (fig.).
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8e/M._Arcta_s%C5%82ownik_ilustrowany_j%C4%99zyka_polskiego_-_ilustracja_do_has%C5%82a_Ko%C5%82owr%C3%B3t.png/120px-M._Arcta_s%C5%82ownik_ilustrowany_j%C4%99zyka_polskiego_-_ilustracja_do_has%C5%82a_Ko%C5%82owr%C3%B3t.png)
Kołowrót, Kołowrot, przyrząd do przędzenia, kołowrotek, kółko; przyrząd poziomy w kształcie krzyża, obracający ś. na słupku w miejscu, którędy można tylko przechodzić, nie przejeżdżać; rodzaj wrót podwójnych od pola, których połowy zawieszone są u słupa, stojącego w środku drogi; machina, składająca ś. z koła, osadzonego na wale poziomym (f.) obracana korbą do ciągnienia i spuszczania, winda.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2d/M._Arcta_s%C5%82ownik_ilustrowany_j%C4%99zyka_polskiego_-_ilustracja_do_has%C5%82a_Ko%C5%82pak.png/70px-M._Arcta_s%C5%82ownik_ilustrowany_j%C4%99zyka_polskiego_-_ilustracja_do_has%C5%82a_Ko%C5%82pak.png)
Kołpak, tur., czapka wysoka kończasta (fig.); czako, giwer; wierzchołek jakiego przedmiotu (zdr. Kołpaczek).
Kołtun, rzekoma choroba, w której włosy bywają skręcone, poplątane i zrośnięte; w lm. kudły; człowiek z rozczochraną głową; mieszczanin, łyk; człowiek o pojęciach ciasnych, zacofanych, filister, burżuj.
Kołtuniasty, Kołtunowaty, mający kołtuny, nierozczesany, niegładki.
Kołtunić się, w kołtun ś. skręcać (o włosach).
Kołtunieć, zwijać ś. w kołtun, dostawać kołtuna.
Kołtunerja, Kołtuństwo, zbior., mieszczaństwo, mieszczuchy, usposobienie mieszczuchów.
Kołysać, bujać, kolebać, wahać, chwiać, chybotać, kiwać; k. ś., iść krokiem wahającym, bujać ś., ważyć ś., wahać ś., kiwać ś.
Kołysanka, pieśń, śpiewana nad kołyską przy usypianiu dziecka.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/71/M._Arcta_s%C5%82ownik_ilustrowany_j%C4%99zyka_polskiego_-_ilustracja_do_has%C5%82a_Ko%C5%82yska.png/110px-M._Arcta_s%C5%82ownik_ilustrowany_j%C4%99zyka_polskiego_-_ilustracja_do_has%C5%82a_Ko%C5%82yska.png)
Kołyska, sprzęt do kołysania dziecka, kolebka (zdr. Kołyseczka) (f.).
Koma, gr., przecinek; senność chorobliwa, śpiączka.
Komandor, łć., posiadający najwyższy stopień jakiego orderu; naczelnik zakonu rycerskiego — p. Komtur.
Komandorja, łć., własność ziemska kościelna oddana do użytku rycerzom jakiego zakonu.
Komandyta, łć., spółka handlowa, ograniczona wielkością wkładów i odpowiedzialnością spójników; filja firmy kupieckiej.
Komandytor, łć., spólnik spółki komandytowej, w jej interesach handlowych nie biorący czynnego udziału.
Komandytowanie, łć., urządzenie interesu sposobem komandytowym.