z długą szyją, używane w manipulacjach chemicznych (fig.); kawałek miedzi, osadzonej na pręcie żelaznym do nabierania cyny przy lutowaniu.
Kolbiasty, nm., kształtu kolby: zaokrąglony krótko a grubo.
Kolce (-a), obrączka, kółko metalowe, uszko; ogniwo; w lm. kajdany, okowy; kolczyki, zausznice.
Kolcobrzuch, ryba oścista, wrytoszczęka.
Kolcogłów — p. Jeżogłów.
Kolcować, pulsować, uwierać, kłóć, bość.
Kolcowojowate rośliny, rodzina roślin jednoliściennych.
Kolcowój, roślina z rodziny liljowatych; roślina z rodziny psiankowatych (fig.).
Kolcowójka, roślina z rodziny liljowatych.
Kolczak, roślina z gromady grzybów; narzędzie stalowe do przebijania albo rozszerzania dziur w blasze.
Kolczasty, Kolczaty, pełen kolców, mający postać kolców, kłójący.
Kolczatka, zwierzę ssące jednootworne, jajorodne, pokryte kolcami (fig.).
Kolczoch a. Ogórek cierniowy, roślina z rodziny dyniowatych.
Kolczuga, koszulka pancerna z kółek żelaznych stalowych (fig.).
Kolczy, z kolca złożony (k-a zbroja = kolczuga).
Kolczyk, kółko z ozdobami lub bez nich, wkładane w przedziurawiony płatek ucha, zausznica (fig.); rodzaj hełmu, misiurka z ogniwek żelaznych.
Koleba — p. Koliba.
Kolebać, Kolibać, kołysać; wahać, chwiać, bujać; k. ś. kołysać ś., kiwać ś., chwiać ś.
Kolebka, kołyska dziecinna; przen., od k-i = od niemowlęctwa od urodzenia; w k-ce = w niemowlęctwie; przen., rozsadnik, gniazdo, początek; pojazd na pasach, lektyka, kocz; duży koszyk bez pałąka do łowienia ryb (zdr. Kolebeczka).
Kolec, szpic wystający ostry kłójący; twarde kłójące wyrostki na drzewie (u róży); kółko; k. rodzaj bransolety, maneli; k-ce u jeża = twarde szpiczaste włosy jeża; przen., k-ce = dokuczanie, ukłócia, wyrazy uszczypliwe.
Kolega (forma ż. Koleżanka), łć., towarzysz, współuczeń, pracujący w tym samym zawodzie, w tyn samym biurze (zdr. Koleżka).
Kolegjacki, łć., przym. od Kolegjata; katedralny.
Kolegjalnie, łć., w pełnym komplecie, w zgromadzeniu, w gronie, zbiorowo.
Kolegjalny, łć., przym. od Kolegjum; akademicki, uniwersytecki, zbiorowy, gremjalny.
Kolegjata, łć., kościół, przy którym znajduje ś. zgromadzenie kanoników, bez miejscowego biskupa, zależne od biskupa djecezjalnego; gmach z mieszkaniami dla duchowieństwa.
Kolegjatura, łć., mieszkanie studentów stypendystów przy uniwersytetach.
Kolegjum, łć., ogół osób. złączonych jednym urzędem, zawodem, lub tworzących razem jaką radę zebranie, stowarzyszenie, gremjum, ciało, korporacja; zarząd; średni zakład naukowy; wydział w uniwersytecie; odczyty profesora uniwersytetu w Niemczech; k. kardynalskie, senat Kościoła katolickiego, złożony z kardynałów.
