Klijent, łć., w starożytnym Rzymie krewniak uboższy, wzięty w opiekę przez zamożniejszego, zwanego patronem; osoba, która powierza swoje interesy adwokatowi, notarjuszowi i t. p.; stały odbiorca jednego handlu, fabryki, rzemieślnika.
Klijentela, łć., ogół klijentów; należący do jednego stronnictwa.
Klika, fr., grono ludzi, związanych wspólnym interesem w celu najczęściej nieszlachetnym; szajka, zgraja.
Klimakter, gr., rok mający być dla ludzi złowrogim, fatalnym, a przypadający co 7 lat; okres siedmioletni w dziejach, w życiu.
Klimakteryczne gr., lata a. czas, lata stopniowe, w których, człowiek ma przechodzić pewne stanowcze zmiany, np. co 7 lat; lała przejściowe, odznaczające się jakim ważnym wypadkiem, nieszczęściem.
Klimat, gr., ogół warunków atmosferycznych danej miejscowości, zwłaszcza temperatura i wilgotność.
Klimatologja, gr., nauka, badająca klimat w różnych częściach ziemi i wpływ jego; nauka o strefach.
Klimatoterapja, gr., nauka o leczeniu chorób za pomocą wpływu klimatu.
Klimatyczny, gr., przym. od Klimat; k-e stacje = miejscowości z klimatem odpowiednim do celów leczniczych.
Klimatyka, gr., władza, zarządzająca stacjami klimatycznemi w Galicji.
Klin, przyrząd drewniany, metalowy, postaci trójkąta, dołem rozszerzonego i zaostrzonego (fig.) do rozłupywania; rzecz, zwężająca się klinowato ku dołowi (k. w koszuli, w pończosze, k-y w sukni), zatyczka; kształt pola, lasu trójkątowaty, wsunięty między grunt; k. k-em wybić = zbyć zło innym złem; zabić komu k-na = zrobić mu kłopot, sprawić trudność.
Klinga, nm., głownia u pałasza, brzeszczot; ostrze noża (fig.).
Klinicysta, łć., lekarz, zajmujący ś. badaniami klinicznemi.
Kliniec, gwóźdź drewniany, kołek; w lmn. kajdany.
Klinik, zdr. od Klin.
Klinika, gr., oddział szpitalny, przeznaczony do studjów lekarskich i praktycznej nauki medycyny; k. ambulatoryjna = ogół chorych przychód nich, zasięgających rady w mieszkaniu lekarza.
Klinkier, nm., cegła bardzo twarda, wypalana w silnym gorącu, używana na bruki.
Klinować, Klinić, zabijać klinem albo klinami.
Klinowaty, Kliniasty, podobny kształtem do klina.
Klipa, nm., dawna moneta kształtu kwadratowego, bita podczas wojny; dawny złoty polski koronny; rodzaj gry towarzyskiej chłopców, polegającej na podrzucaniu kijkiem drewienka.
Kliper, ang., statek kupiecki amerykański.
Klipfisz, nm. — p. Dorsz.
Klipingi, szwedz., monety, wybijane za czasów Zygmunta Augusta, wartości 30 groszy polskich.
Kliprować, nm., żelazo, stal klepać, gładzić uderzeniem młota.
Klistera, gr. — p. Lewatywa, Enema.
Klisza, fr., w druk. płyta metalowa z wyrytym lub wytrawionym na niej rysunkiem, służąca do otrzymania odbić w fotografji; negatywne zdjęcie, utrwalone na szkle albo żelatynie, służące do odbijania kopji.
