Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/442

 Homologumena, gr., księgi Nowego Testamentu, których autentyczność została udowodniona i uznana.

 Homomorficzny, gr., równokształtny, jednakiej postaci.

 Homonim, gr., wyraz, mający dwa lub więcej znaczeń (np. róża — kwiat, róża — choroba).

 Homonimja, gr., w logice: sofizmat wynikający stąd, że którykolwiek termin użyty jest w dwojakim znaczeniu, blizkoznaczność, dwuznaczność

 Homoseksualizm, łć., zwyrodniały pociąg do osoby tej samej płci.

 Homunkul, Homunkulus, łć., człowieczek, człeczyna, zarodek człowieka.

 Honeste, łć., suto, okazale, gościnnie, zaszczytnie, uczciwie.

 Honor, łć., godność osobista, poczucie własnej godności, dobre imię, cześć; h. kobiety = cześć niewieścia; poczciwość; obowiązek poczucia: h. rycerski, kawalerski; zaszczyt (mam h. go znać); przyrzekam na h. = daję słowo; mieć sobie za punkt h-u = postanowić sobie co; obraza h-u = obraza czci; wyjść z h-em; nazwisko rodowe, godność (jak h. pana? = jakie nazwisko?); w lm. h-y, dostojeństwa, odznaczenia; ubiegać się za h-mi; oznaki czci; h-y wojskowe; czynić h-y domu = przyjmować gości, pełnić względem nich obowiązki gospodarza; w kartach: najwyższe karty od asa do dziesiątki; najlepsze rzuty w grze w kręgle.

 Honoracjores, łć., dostojnicy, goście zaszczytni.

 Honorant, łć., akceptujący weksel na rachunek drugiej osoby.

 Honorarjum, łć., wynagrodzenie pieniężne, zwłaszcza za pracę lekarską, literacką, adwokacką, profesorską; czesne.

 Honorat, łć., osoba, na której rachunek weksel został zaakceptowany.

 Honorować, łć., wysoko kogoś cenić, szanować; okazywać honor komu, oddawać honory; zaszczycić, poważać; dawać honorarjum, wynagradzać; przyjąć weksel (h. weksel) z zobowiązaniem zapłacenia.

 Honorowanie łć., wekslu = zapłata wekslu przez osobę nieobowiązaną do tego, ale czyniącą to dla nie zdyskredytowania wystawcy.

 Honorowany, łć., obdarzony honorami, czczony, zaszczycony; wynagrodzony, pobierający honorarjum.

 Honorowo, łć., według praw honoru, uczciwie.

 Honorowość, łć., cecha honorowa, charakter czegoś honorowy, uczciwość.

 Honorowy, łć., przym. od Honor; mający honor, uczciwy; zgodny z honorem; zaszczyt czyniący, zaszczytny, do okazania komuś czci przeznaczony (tytuł h.); spełniający obowiązki dla zaszczytu, bez pobierania płacy lub wynagrodzenia za nie (urząd h.); tytularny (np. członek h.); dług h. = zaciągnięty bez rewersu a. wynikający z przegranej w karty; sąd h. = polubowny a. rozstrzygający sprawę, w której chodzi o honor; sprawa h-a = sprawa, w której idzie o honor, pojedynek.

 Honwedzi, węg., wojsko wyłącznie węgierskie, nie należące do wspólnej armji austro-węgierskiej; landwera węgierska.

 Hopać, dziec., skakać, podskakiwać, rzucać się w górę.

 Hopa, hopcasa! wykrz., oznaczający skok, podskakiwanie.

 Hopak, ukr., taniec kozak.

 Hopek, pająk dwupłucny.

 Hop! hop! wykrz., pobudzający do skoku, nawoływanie ś. (np. w lesie).

 Hopki (-ów), blp. podskakiwanie małych dzieci na kolana starszych, podrzucanie w pieszczotach dzieci