kwiecie dojrzewają niejednocześnie.
Dwoisty, podwójny, dubeltowy, zdwojony; na dwoje złożony, dwojaki; przen., dwuznaczny, nieszczery, obłudny; wahający ś., wątpliwy.
Dwoiście, przysł. od Dwoisty, podwójnie; wątpliwie, i tak i tak.
Dwojaczki, blp. — p. Dwojak; bliźnięta; dwa lub więcej orzechów razem zrosłych.
Dwojak, bliźniak; chałupa dla dwuch rodzin, dom o dwuch izbach, rozdzielonych sienią; w lm. Dwojaki, Dwojaczki, Dwojniaki, dwa garnki razem zlepione, ze wspólnem uchem u góry (fig.); moneta dwugroszowa, dwugroszniak, dwugroszówka.
Dwojaki a. Dwoisty, z dwuch różnych części złożony (zboże d-kie: ozime i jare, d-kim sposobem); mający dwa znaczenia, dwuznaczny, dwustronny (słowo o d-kim znaczeniu).
Dwojako, przysł. od Dwojaki; dwojakim sposobem; w dwójnasób, dwa razy tyle.
Dwoje (-jga), licz. zbior. od Dwa; d. ludzi, d. dzieci, człowiek ma d. oczu; d. skrzypiec; we d. = dwa razy, podwójnie, we dwuch, we dwie; nas d. = dwuch, dwie; we d. złożyć = złożyć przez dół; na d. babka wróżyła = nie wiadomo, czy! będzie lepiej, czy gorzej.
Dwójniaki — p. Dwojak.
Dworactwo, blm., tłum dworaków, zgraja dworaków; pochlebstwo, służalstwo — p. Dworskość.
Dworaczy, przym. od Dworak (służalstwo d-e).
Dworaczyć — p. Dworakować; przen., pochlebiać, nadskakiwać.
Dworak (forma ż. Dworaczka), dworzanin; ten, co żyje przy wielkim dworze; przen., układny, i zręczny, przebiegły, pochlebca, nadskakujący w obejściu.
Dworakować, Dworaczyć, Dworować, być dworakiem, służyć dworsko; żartować, kpinkować, drwić, szydzić.
Dworek, zdr. od Dwór, domek w mieście lub na wsi, zwykle z gankiem czyli werandą (f.).
Dworka, Dwórka, dama dworska, panna dworska; klucznica, gospodyni folwarczna; dziewka dworska, służąca dworska.
Dwornie, Dworno, przysł. od Dworny: bogato, wystawnie, paradnie, okazale; grzecznie, układnie, po dworsku.
Dwornik, włodarz, ekonom, odźwierny.
Dworno, przysł. od Dworny, wystawnie, okazale, bogato.
Dworny, grzeczny, układny, elegancki, wykwintny, wytworny, wyszukany, etykietalny; nadworny.
Dworować — p. Dworakować.
Dworski, do dworu monarszego należący; d. a. dworny, dworowy, należący do dworu, do właściciela majątku; pański; skarbowy; (trzymać ś. d-ej klamki = służby przy dworze, d-ego, rz. — dworzanin, szczególniej niższego stopnia; służący we dworze.
Dworsko, przysł. od Dworski, po dworsku, układnie, z etykietą, z ceremonjami.
Dworskość, Dworactwo, Dworszczyzna, życie dworskie, sposób postępowania dworski, dworakom właściwy; grzeczność, etykietalność, układne obejście.
Dworszczyzna, pańszczyzna, powinności dworskie, d. a. dworactwo, ludzie dworscy, dworzanie, czeladź dworska — p. Dworskość.
Dworus, pogardl., dworzanin, dworak, służalec dworski.
