Cudotwórczy, sprawiający cudy, tworzący rzeczy nadnaturalne, cudowne, nadzwyczajne.
Cudotwórczyni, sprawiająca cudy, robiąca cudy.
Cudotwórstwo, moc działająca cudy.
Cudować, dziwaczyć, wydziwiać; dziwacznie postępować, cudaczyć, grymasić, zbytkować, psuć, wymyślać komu: C. ś., awanturować się, hałasować.
Cudowisko, widowisko, zjawisko nadzwyczajne, uchodzące za cud, osobliwość.
Cudownie, cudnie, cudem, dziwnie, nadzwyczajnie, prześlicznie; bardzo dobrze, i owszem, doskonale, wyśmienicie.
Cudowność, moc cudowna, moc czynienia cudów; piękność nadzwyczajna; nadzwyczajność; cud.
Cudowny, czyniący cudy, słynny cudami: cudotwórczy; p. Cudny.
Cudzić, konia zgrzebłem czesać, t. j. czyścić; targać za włosy; ćwiczyć, bić: p. Cucić.
Cudzidło, zgrzebło, drapaczka do czesania, do czyszczenia koni.
Cudzo, obco, nie mile, nie przyjemnie.
Cudzokrajowiec — p. Cudzoziemiec.
Cudzołożca (-cy), cudzołożnik, mający nieprawy stosunek z cudzą żoną.
Cudzołożnica, kobieta zamężna, zdradzająca męża, mająca nieprawy stosunek z innym mężczyzną.
Cudzołożny, dotyczący nieprawego stosunku cudzego łoża, z cudzołóztwa pochodzący.
Cudzołożyć, cudzołóztwo popełniać.
Cudzołóstwo, złamanie wierności małżeńskiej; nieprawy związek płciowy pomiędzy osobami, z których przynajmniej jedna żyje w małżeństwie, uważany jako występek.
Cudzoziemczeć, stawać się cudzoziemcem, zapominać, wyrzekać I się mowy, ubioru i zwyczajów własnych a przybierać cudze (innego kraju), wynaradawiać się.
Cudzoziemczyć, wynaradawiać.
Cudzoziemczyzna (lep. Cudzoziemszczyzna), wszystko, co jest cudzoziemskie, obce; skłonność do naśladowania innych narodów w mowie, ubiorze, zwyczajach i t. d.; wyrazy naleciale z cudzego języka.
Cudzoziemiec, mieszkaniec cudzego kraju lub narodu, z cudzego kraju przybyły, przybysz, niekrajowiec.
Cudzoziemka, z cudzego kraju przybyła, obca.
Cudzoziemski, obcy, cudzy, zagraniczny, nie tutejszy; przyswojony z innego języka; po C-u, z C-a = nie po tutejszemu, po zagranicznemu, tak, jak innej narodowości, obco.
Cudzoziemszczyzna — p. Cudzoziemczyzna.
Cudzy, należący do kogo innego, nie własny: cudzoziemski, z innego kraju pochodzący; obcy, nie tutejszy: nieznajomy; C-ych bogów szukać = udawać się o co do obcych z pominięciem swoich; żyć C-ym kosztem: narażać kogoś na wydatki na siebie; bawić się C-ym kosztem wyśmiewać, opowiadać o kim żartobliwie; C-mi rękami żar wygarniać korzystać z zabiegów innych: C-e, nie własne, obce.
Cudzysłów, znak („...”) złożony z dwóch przecinków, kładziony na początku i końcu zdania lub wyrazu przytoczonego w piśmie z obcego autora; wyrażenie, na które chcemy zwrócić uwagę czytelnika.
Cug, nm., przeciąg, ciąg powietrza, przewiew, prąd, bieg; zaprząg konny; zaprząg, składający się
