Orderm fr., honorowa odznaka w kształcie gwiazdy a. krzyża na wstędze, udzielana przez Papieża, monarchę lub prezydenta rzeczypospolitej za położone zasługi (fig.); rozkaz, ordynans; piśmienne zlecenie, za którym okaziciel otrzymuje z kasy oznaczoną na nim kwotę; odznaka do przypinania na piersiach, dawana przez damy mężczyznom w tańcach figurowych.
Orderat, fr., udekorowany orderami, kawaler orderu, pan orderowy.
Orderomanja, łć., ubieganie się o ordery, żądza posiadania orderów.
Orderować, fr., dawać order, nagradzać orderem.
Orderowy, fr., ozdobiony orderem.
Ordonans, fr., rozkaz, polecenie.
Ordonator, łć., w dawnym wojsku polskiem intendent, czuwający nad skarbem wojskowym, pożywieniem i szpitalami wojskowemi.
Ordowid, Ordowina, Ordownik, roślina — p. Kalina.
Ordynacja, łć., wyświęcenie na urząd duchowny; posada lekarska; zarządzenie porządkujące, układające jakieś stosunki prawne, przepisujące sposób postępowania w danych sprawach; prawne przekazanie spadku w ten sposób, że majątek i jego używanie przysługuje tylko najstarszemu synowi lub najbliższemu krewnemu — p. Majorat.
Ordynacki, łć., przym. od Ordynat; majoracki.
Ordynand, łć., duchowny, mający być ordynowanym.
Ordynans, fr., żołnierz, przeznaczony do pełnienia służby dziennej w koszarach, szpitalu wojskowym, a. do stałej służby przy oficerze; rozkaz, rozporządzenie; być na o-sie = być na rozkazy, być na służbie.
Ordynansowy, fr., przym. od Ordynans; o. oficer = przeznaczony do pełnienia służby dziennej w komendzie a. przy panującym.
Ordynant, łć., ordynujący, wyświęcający duchownego na jego urząd.
Ordynarja, łć., dodatek do płacy sługom i oficjalistom wiejskim w zbożu i innych artykułach spożywczych.
Ordynarjat, łć., urząd ordynatora.
Ordynarjusz, łć., gospodarz klasy, główny nauczyciel klasy; profesor zwyczajny na uniwersytecie; tytuł dawany profesorowi zasłużonemu, złączony z wyższą płacą; robotnik wiejski, pracujący za ordynarję; oficjalista — p. Ordynator.
Ordynarnieć, łć., stawać ś. ordynarnym.
Ordynarny, Ordynaryjny, łć., pospolity, gminny; grubjański, źle wychowany; zwyczajny, pośledni, niewykwintny.
Ordynaryjny, łć., — p. Ordynarny; zwykły, w zwykłym terminie przypadający; sejm o. = zwyczajny; mający ordynarję; o. profesor = profesor zwyczajny uniwersytetu, ordynarjusz.
Ordynat, łć., posiadacz majątku na prawach ordynacji (majoratu).
Ordynatka, łć., forma ż. od Ordynat.
Ordynator, łć., lekarz ordynujący w szpitalu, zarządzający oddziałem szpitalnym, rządca, zawiadowca.
Ordynek, nm., porządek, ład, szyk (zwłaszcza w wojsku); klasa, gatunek, kategorja, grupa.
Ordyniec, tat., Tatar, należący do ordy, hordyniec.
