Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/1020

Żencyca, p. Żencica.

Żenich, pan młody, oblubieniec.

Żeniczyzna, p. Żeńczyzna.

Żenie, p. Żonie.

Żeniec, żnarz, żynarz, żniwacz, żniwak, żniwiec, żeńcarz, żniwiarz.

Żenin, żeniny, żeński, żonin, należący do żony, tyczący się żony.

Żeniny, p. Żenin.

Żenny, żonaty.

Żeńcarz, p. Żeniec.

Żeńczy, tyczący się żeńców, żniwiarski.

Żeńczyzna, żeniczyzna, żeńszczyzna, osoba płci żeńskiej.

Żeński, p. Żenin.

Żeństwo, stan człowieka żonatego, małżeństwo.

Żeńszczyzna, p. Żeńczyzna.

Żerca, 1) pożeracz (czas Ż. wszystkiego); 2) albo żerzec, kapłan, ofiarnik; drużba, marszałek weselny.

Żerecki, kapłański, ofiarniczy (urząd Ż.).

Żeremię, osada bobrów.

Żerny, żyrny, żerowny, żyrowny, 1) dający żer obfity, tuczący (pastwisko żerne); 2) tuczny, tłusty; 3) albo żerowy, tyczący się żeru; 4) pożerający (czas Ż. = trawiący wszystko).

Żerowny, p. Żerny.

Żerstwo, p. Żarstwa.

Żert, żarteczek, i w licz. mnogiej żartule, żartuleńki, żart, żarcik.

Żertować, żartować.

Żertwa, żartwa, ofiara palona na ołtarzu.

Żertownik, stół w cerkwi, na którym przygotowują ofiarę bezkrwawą.

Zerzec, p. Żerca.

Żeżone ofiary, całopalenia.

Żęć, to, co zżęto; trawa zżęta, sianożęć.

Żędać, p. Żądać.

Żgadło, p. Żehało.

Żglić, tlić, żarzyć; Ż. się, tlić się, żarzyć się.

Żglisko, żgliszczko, żgliszcze, miejsce palenia umarłych.

Żgliszcze, p. Żglisko.

Żgliszczko, p. Żglisko.

Żłobowacina, żłobowina, miejsce wyżłobione.