Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0967

niać, 1) obronić; 2) wzbronić; Z. się, obronić się; 3) zbraniać się czego = wzbraniać się.

Zbróć, niedok. zbarać, zmódz, pokonać.

Zbrój, zbroja.

Zbrójka, zdrob. od zbroja.

Zbruczyć, zbrukać.

Zbrzechać, zełgać, skłamać podle.

Zbrzeżny, brzeżny, nadbrzeżny, pobrzeżny.

Zbujać się, rozbujać się, rozhukać się (gdy się chłop zbuja, niemasz miary).

Zbujały, rozhukany (zbujałe namiętności).

Zburkować, zabrukować.

Zburzka, burzka, zaburzenie.

Zbutlować, zbutelkować.

Zbyć, niedok. zbywać, 1) Z. czego = postrać, zgubić, stracić (kamień twardości zbywał; Z. mowy, żywota; więcej zbędzie, niż nabędzie); 2) oddalić się, usunąć się, zejść z oczu (brali się Z. z domu; zbyłam napastnikom między leśne cienie); 3) Z. w co = przemienić się, przedzierzgnąć się; 4) Z. gdzie = wybyć (nie zbędą w ulu, kiedy się wiele pszczół narodzi); 5) Z. kogo skąd = wypędzić, wyrugować.

Zbyt, zbytek, 1) to, co zbywa, reszta, pozostałość (kosz zbytu ułomków chleba; Z. dnia na wytchnienie odłożono; na trzy zbyty = do zbytku); 2) to, co jest już niepotrzebne, co jest nadto (gałązki odcinają, zbytki obrzezując).

Zbytecznik, zbytnik, człowiek oddany zbytkom.

Zbyteczny p. Zbytni.

Zbytek, p. Zbyt.

Zbytki, zbytni.

Zbytkość, zbyteczność.

Zbytkować, 1) mieć czego do zbytku, opływać w co (miasto zbytkuje w pałacach; Francuzi zbytkują z modnych szat i potraw); 2) Z. albo Z. się z kim, nad kim = wydziwiać, znęcać się, pastwić się (jeszcze nad nim kat