Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0698

Umawiać, p. Umówić.

Umbela, umbrelka.

Umber, gatunek psa gończego.

Umbra, cień.

Umbrela, 1) baldachim; 2) parasolik.

Umdlony, zemdlony, osłabiony.

Umialny, 1) który można umieć, poznawalny (skrytość umialna); 2) tyczący się umu, rozumowy (cnoty uczynkowe i umialne).

Umiały, umiejętny, umiejący, biegły w czem.

Umiar, 1) umiarkowanie, mierność (U. w jedzeniu); 2) symetrja, proporcja (U. członka ku wielkości ciała).

Umiarkowanie, 1) U. ciała = temperament, kompleksja; 2) ułożenie, zawarcie ugody (U. ugody).

Umiatać, p. Umieść.

Umieć, 1) domyślać się; 2) wiedzieć, znać, poznać (U., że Bóg jest jeden); 3) U. na co, U. z czem = znać się na czem, wiedzieć jak sobie z czem poradzić (umie na wykręty); 4) U. z czem, U. czem = umieć czem władać, umieć z czem sobie poradzić, obchodzić się (U. z buławą, z łukiem; U. językiem).

Umiejętny czego = świadomy.

Umienić, umyślić, zamierzyć, przedsięwziąć.

Umienie, mniemanie, rozumienie, opinja, sąd.

Umienny, rozumny, mądry.

Umiernik, powściągacz, uskramiacz.

Umierność, umiarkowanie; skromność.

Umierny, umiarkowany, skromny.

Umierzać, p. Umierzyć.

Umieszkać się gdzie = usadowić się na mieszkaniu, zasiedzieć się.

Umierzyć, niedok. umierzać, 1) umiarkować, ustosunkować, odmierzyć proporcjonalnie do czego; 2) mierząc utrafić, celując ugodzić.

Umieszać, niedok. umie-