Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0629

by mówienia, gwary (każde rzemiosło ma swoje S.); 2) gadki, anegdoty, dykteryjki, koncepty.

Szpróchy, p. Szprochy.

Szpruchy, 1) p. Szprochy; 2) namowy, nalegania.

Szragarka, straganiarka.

Szragi, wieszadła, stojące.

Szranki, 1) miejsce ogrodzone, ogrodzenie; 2) granica, karby, ryzy, kluby (rozwiozłego w S. wprowadzić).

Szredni, p. Śrzedni.

Szrednica, p. Śrzednica.

Szreter, błazen, kuglarz, arlekin.

Szreżoga, p. Śrzeżoga.

Szrodek, p. Śrzodek.

Szropa, zgrzebło, drapaczka do czyszczenia koni.

Szropka, szropeczka, zdrob. od Szropa.

Szropeczka, p. Szropa.

Szrot, śrzot, 1) wydać co na S. = wystawić na niebezpieczeństwo, na sztych, narazić na szwank. Puścić się na S., puścić cnotę, sumienie, wstyd na S. = wyuzdać się, rozpuścić się. Puścić na S. język, mowę, słowa = rozpuścić język. Puścić wszystko na S. = zaniedbać, zaniechać, lekceważyć. Na S. = na chybił-trafił, na los szczęścia, na oślep. On nie ubliżył prawdzie jednym szrotem = ani na jotę, ani na włos; 2) mąka szrotowana, krupy.

Szrotarstwo, szynkarstwo, propinacja, szynk.

Szrotarz, ten, co szrotuje.

Szrotnica, śrotownica, worek na śrót myśliwski.

Szrotować, 1) skracać (S. swój żal); 2) beczki spuszczać do piwnicy albo je z niej wyciągać.

Szrotowany, 1) robota szrotowana = pstra, z małych sztuczek spojona; 2) mowa szrotowana, głos S. = cedzony, przesadny.

Sztabnik, flis pilnujący sztaby okrętowej.