Publikan, potępiony.
Puc, Pucek, policzek.
Puch, 1) mech, meszek; 2) oddech, wyziew, wybuch; 3) fala, bałwan morski.
Pucha, gęba, pysk.
Puchać, 1) buchać, zionąć; 2) wiać, dąć; 3) wąchać.
Puchlny, pulchny.
Puczka, dłoń, garść.
Pucznieć, pącznieć.
Puczny, puczysty, nabrzmiały, rozdęty, pękaty.
Puczyć, męczyć.
Pućka, pójdźka, sowa.
Puderman, peniuar.
Puha, bicz, bizun.
Pukiel, w znacz. wypukłość, guz.
Puklasty, 1) puklami czyli guzami wysadzony; 2) wypukły; 3) zwinięty w pulkle (o włosach).
Puklat, pukłada, kosz pleciony na wozie; buda u wozu.
Pukładka, naczynie buchaste z wiekiem wydętym.
Puknąć, pęknąć, wypić, palnąć; P. się, rozpaść ś.
Pulka, zmowa.
Pulperja, oberża.
Pultynek, 1) mały pulpit do robót kobiecych; 2) poduszeczka do zatykania igieł i szpilek.
Pulwerkar, wóz z prochem.
Pulwy, łąki wilgotne.
Pułkier, stary dobosz.
Puntał, p. Pontał.
Pupeczek, niewieściuch, elegancik.
Pupek, pępek.
Purchawkać, cisnąć.
Purpurjanowy, purpurowy.
Purys, złota rdza (boraks).
Puska, wargi, usta, policzek; pocałunek.
Pusny, pusty.
Pust, zapuszczanie sieci.
Pusta, warta.
Pustać, miejsce puste, pustkowie; nieużytki.
Pustocha, zabawa taneczna młodzieży w przeddzień wesela, żegnanie panny młodej.
Pustopas, samopas, samowolnie, rozpustnie.
Pustopasz, człowiek samopas żyjący, hulaka.
Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0494
Ta strona została uwierzytelniona.
