Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0493

schodzić na psy; P. się, psuć się, gnuśnieć.

Psiętrz, poddasze, piętro.

Psina, 1) w znacz. bezwstyd, bezczelność; psiną oczy zasłonić, zakryć, zatkać, odrzucić wszelki wstyd; 2) febra, zimnica.

Psiniec, 1) zuch, junak; 2) pysk, paszcza; 3) psiarnia.

Psioczyć p. Psiaczyć.

Psiwy, psiej natury, zły, niegodziwy.

Psocić się, oddawać się nierządowi, cudzołożyć.

Psota, 1) w znacz. żądza cielesna, sprosność; 2) zepsucie, szkoda; 3) odpadki, śmieci; 4) niepogoda, słota, burza.

Psotliwy, psotny, nierządny, wszeteczny, sprośny.

Psotnik, rozpustnik, sprośnik.

Psotno, słotnie, niepogodnie.

Psotować, p. Psocić.

Psować, psuć.

Psowaty, nieposłuszny.

Pstro, lekko, około, co najmniej.

Pstrok, pstrosz, koń srokaty.

Pstrucha, materjał wełniany roboty domowej i wyroby z niego.

Psuć, 1) w znacz. burzyć, niszczyć; 2) unieważniać; 3) tępić; 4) urzekać, czarować; P. się, gorszyć się; womitować.

Pszczeć, pszczyć, pstrzyć.

Pszeńca, pszenica.

Pśkać, wybuchać śmiechem; kichać.

Ptak, w wyraż. w p-i komu wpadać, mieszać się w czyje sprawy, mylić komu szyki; w p-i wskoczyć, postąpić nieroztropnie.

Ptaszowieszczek, ptaszowieszczołek, wróżący z lotu ptaków, augur.

Pteniec, ptaszek, pisklę.

Publiczyć, łajać, kląć publicznie.

Publika, 1) interes publiczny, dobro publiczne; 2) publiczny zjazd, festyn, wielki świat; 3) widzowie, słuchacze, publiczność; 4) zgorszenie, wstyd, skandal; 5) kobieta pubiiczna.