Przejdź do zawartości

Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0023

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
A.


Abacysta, rachmistrz, używający abaku.

Abak (greck.), tabliczka, służąca dawniej do wykonywania rachunków.

Abdankować (niem.) komu, odprawiać ze służby, porzucać go.

Abelek, habelek (śr. łac.), skóra wyprawna z cielęcia podrosłego.

Abo, alibo, albo.

Aboś, czy, czyż, czy może.

Abowiem, albowiem.

Abrakadabra, wyrazy kabalistyczne, bez znaczenia, używane przez znachorów.

Abszach, szach, zaszachowanie. Stawić komu abszach — stawić opór, czoło.

Abszlag, abszleg, (niem. Aufschlag), wyłoga na stroju, obszlega.

Abszmak (z niem. Abschmack), smak zepsuty napoju; niesmak, odraza, wstręt.

Abszyt (z niem. Abschied), odprawa ze służby, uwolnienie, dymisja, szczególniej z wojska.

Abszytować kogo, odprawiać ze służby, dawać dymisję.

Abszytowany, abszytowy, odprawiony, dymisjonowany.

Abtulec (z niem. Hauptholz), wiązanie z drzewa krokwiowego w oprawie szybu górniczego, cembrowina.

Abucht, salceson, mortadela.

Abuś, p. Labuś.

Aby, chociażby.

Abych, abym.

Abychą, aby oni, one.