Korona ł. oznaka królewskiej albo książęcej godności; rząd, władza rządząca; monarchja rządzona przez króla; część ubarwiona kwiatu; wieniec jako symbol sławy lub męczeństwa; rozgałęzienie drzewa u wierzchu; część zęba nad dziąsłem; moneta austrjacka; wieniec promieni perłowo-białych, okalających słońce podczas zaćmienia.
Koronacja ł. akt namaszczenia monarchy obejmującego panowanie, publiczne i uroczyste włożenie korony przez panującego.
Koronka, delikatna przezroczysta tkanina w deseń z nici lnianych lub jedwabnych; różaniec.
Korowaj r. gatunek ciasta podawanego na uroczystości weselnej na Rusi.
Korporacja ł. zgromadzenie, stowarzyszenie, cech.
Korporał ł. biała chusta płócienna podkładana pod kielich i patenę oraz pod monstrancję.
Korpulencja ł. otyłość.
Korpulentny ł. otyły, tęgi, tłusty.
Korpus ł. część ciała od szyi do nóg; tułów; oddział armji złożony z wszelkiego rodzaju broni; w budownictwie główna środkowa część gmachu; szkoła (kadetów, paziów); rodzaj czcionek.
Korsarz w. rozbójnik morski, pirat.
Kortezy hiszp. zgromadzenie stanów w Hiszpanji i Portugalji.
Korund, najtwardszy po djamencie kamień szlachetny, którego kilka odmian rozmaicie zabarwionych nosi rozmaite nazwy (szafir, rubin etc.).
Korupcja ł. psucie się ciał czyli gnicie; zepsucie moralne.
Korweta f. mały szybki statek wojenny do rekognoskowania i do posyłek.
Koryfeusz g. kierownik i przewodnik chóru greckiego; przewodniczący w chórach; solista w balecie; przen. znakomitość, człowiek wybitny w nauce lub sztuce.
Korygować ł. poprawiać; poprawiać strój instrumentu muzycznego.
Koryncka miedź, stop miedzi z innemi metalami, wyrabiany w starożytności.
Koryncki porządek, w architekturze styl, odznaczający się kolumną o kapitelu w kształcie kielicha, złożonego z liści akantu.
Kosmetyka g. sztuka upięk-
Strona:M. Arcta Słowniczek wyrazów obcych.djvu/221
Ta strona została uwierzytelniona.
KorKos
213
