Strona:M.Leblanc - Kryształowy korek.djvu/20

było to z pewnością czoło zwyczajnego człowieka. Daubrecq wydobył z kieszeni piankową fajkę, napchał ją tytoniem, który wyjął z zaklejonej paczki, stojącej na biurku. Siedział tak czas jakiś otoczony kłębami dymu, a potem zadzwonił. We drzwiach ukazała się kobieta, czysto ubrana, zapewne służąca, prowadząca gospodarstwo pana posła, który nie był żonatym. Czekała w milczeniu na rozkazy swego pana.
 — Klementyno — spytał poseł — czy to ty wpuściłaś tych ludzi?
 Kobieta zawahała się z odpowiedzią.
 — Nie baw się tylko w kłamstwa — rzekł surowo — wiem przecie dobrze, że tak ty, jak twój mąż jesteście nasłani przez policję, ale przecie i ja wam płacę.
 — Wpuścił ich tu mój mąż — rzekła wtedy Klementyna.
 — A wielu ich było? — Najpierw pięciu, potem jeszcze jeden, a potem jeszcze trzech.
 Daubrecq liczył na palcach.
 — 5 + 1 + 3 — to czyni razem 9.
 — A czy byli ci sami, co zwykle?
 — Nie, jeden był inny, a także ten, który im rozkazywał.
 — A jakże wyglądał ten, który im rozkazywał?
 — Wysoki, brunet z dużemi wąsami.
 — Prasville — zaśmiał się Daubrecq — zatem sam pan dyrektor raczył się trudzić.
 Zamyślił się, a potem wziąwszy ćwiartkę białego papieru, nakreślił na niej 3 cyfry.
 8 — 9 = 1.
 — Klementyno! — rzekł nagle Daubrecq. — Wszak chodziłaś do szkoły będąc dzieckiem.
 — A jakże proszę pana.
 — A uczyli was rachunków?
 — Uczyli proszę pana.
 — Mimo to nie umiesz rachować.