Strona:M.Leblanc - Kryształowy korek.djvu/193

telu przed biurkiem, jakby miał zamiar prowadzić długą rozmowę.
 — Mówiłeś zatem, panie Nikol? — zaczął niedbale.
 — Mówiłem, panie dyrektorze, że chcę prosić o przebaczenie, z powodu, iż nie stawiłem się wczoraj. Miałem różne przeszkody. Przedewszystkiem hrabianka de Mergy.
 — Tak, wiem, hrabianka była rozdrażniona, a pan starałeś się ją uspokoić.
 — W istocie, tak. Pan dyrektor jest dobrze powiadomiony, a przytem i sam potrzebowałem spoczynku.
 — Co za bezczelność — pomyślał Prasville, który wiedział przecie dobrze o nocnej walce, stoczonej przez Arsena z lokatorami owej kamienicy, z której wysokości dokonał swego zamachu.
 Drażniło to pana dyrektora, że mniemany Nikol krąży wymijająco, zamiast przystąpić prosto do rzeczy.
 — Przyrzekłeś mi pan, jeśli się nic nie stanie, wydrzeć od Daubrecq’a jego sekret.
 — Przyrzekłem, ale na nieszczęście Daubrecq był nieobecny.
 — Czy tak?
 — Wyprawiłem go do Paryża automobilem, który się zepsuł w drodze.
 — A więc masz własny automobil, panie Nikol — zauważył szef policji, uśmiechając się przebiegle.
 — Stare, mizerne pudło. Kupiłem je przy okazji za bezcen prawie. Na nieszczęście samochód nie przybył na czas. Panowie nie chcieliście odłożyć egzekucji, dlatego więc...
 — Cóż dlatego?
 — Musiałem użyć innego sposobu.
 — Jakiego?
 — Ależ panie dyrektorze, zdaje mi się, że pan