Strona:M.Leblanc - Kryształowy korek.djvu/175

nemi papierami, które wydobywał kolejno ze szkatułki.
 Przyglądał się im pod światło. Wreszcie odwrócił się do hrabianki de Mergy.
 Gdyby Klarysa mniej była pochłonięta radością swą i nadzieją, dostrzegłaby z pewnością na twarzy dyrektora policji wyraz ironicznego niedowierzania.
 — Wybacz pani! — rzekł do niej, — Badanie listy zajęło mi trochę czasu, ale zato doszedłem już do zupełnie pewnych wniosków.
 — To znaczy? — spytała hrabianka.
 — Chwilę jeszcze... Wpierw muszę telefonować.
 Usiadł przy aparacie i jasno, dobitnie wymówił następujące wyrazy:
 — Proszę uwiadomić pałac Elizejski, że z powodów odemnie niezależnych, cofam prośbę o posłuchanie. Wiadomość, którą miałem zakomunikować prezydentowi rzeczypospolitej, nie ma już dla niego żadnej wagi.
 Klarysa i Arsen, słysząc te słowa, spojrzeli na siebie z osłupieniem.
 — Co to jest? Czy Prasville oszalał? Czy może zamierza przywłaszczyć sobie listę, nie spełniając przyjętego przed chwilą zobowiązania. Ale nie... — Dyrektor policji ujął we dwa palce listę 27-miu i wręczył ją Klarysie — mówiąc:
 — Może ją pani zabrać.
 — Dlaczego?
 — I odesłać ją Daubrecq’owi.
 — Poco?
 — Chyba, że pani woli ją spalić...
 — Ależ to szaleństwo!
 — Wcale nie. Zaraz to pani wytłomaczę. Lista 27-miu spisaną została, jak wiemy napewno, na papierze ministerjalnym, używanym wówczas oficjalnie, a którego mamy tu kilka próbek. Otóż papier ten naznaczony był wodnym odciskiem fabrycznym, który dojrzeć można tylko przycisnąwszy arkusz do szyby,